Του Ζήση Αργυρόπουλου

Τα θεμέλια μου στα βουνά! (Άξιον εστί – Οδ. Ελύτης)

Αφορμή για το σημερινό μου δίνει ένα άρθρο του Γερμανού δασολόγου Πέτερ Βολεμπεν στο Βήμα, που εν κατακλείδι τονίζει:
” Όταν το νερό φτάσει στις κοιλάδες, είναι πλέον αργά!”

Παραφράζοντας το στίχο του Ελύτη, θα πω:
” η άμυνα μας στα βουνά!”

Στο βιβλίο μου ” Κλιματική Αλλαγή – Προετοιμάζοντας τη Θεσσαλία” αναφερόμενος στο ζήτημα της θωράκισης απέναντι στις ακραίες πλημμύρες(σελ. 135), ως ένα μέτρο αναφέρω και την :
“Επαναφορά στη Φύση των καταπατημένων της εκτάσεων, όχι μόνον για την καλή λειτουργία των οικοσυστημάτων αλλά και την προστασία των ίδιων των οικοσυστημάτων”
Αυτή η κοκκινίλα που κατεβάζουν τα ρέματα κι ο Πηνειός είναι το χώμα που αφαιρείται από τους ορεινούς όγκους και τα δάση μας! Τα δάση μας που παραδίδουμε στην αδιαφορία, τα συμφέροντα, την κακοδιαχείριση κι εν τέλει στη φωτιά!
Εκεί οφείλουμε να στηρίξουμε την άμυνα του μέλλοντος! Στις δεκαετίες της απληστίας μας αφαιρέσαμε από τη Φύση τα μέσα άμυνας της στα βίαια φαινόμενα, την κάναμε τρωτή, ευάλωτη! Κι ύστερα, καληωρα, κάναμε ευάλωτες και τις κοινωνίες μας και τις υποδομές τους! Οι πιο παλιοί θα θυμούνται όχι μόνο τα ορεινά δάση αλλά και τα ευαριθμα πεδινά! Ήταν γεμάτη η Θεσσαλία. Θα θυμούνται τις άπειρες συστάδες θαμνωδους βλάστησης στις παραποτάμιες περιοχές, σε λοφοσειρες με κλίσεις που εκχερσωθηκαν και οργωθηκαν με λανθασμένο τρόπο! Θα θυμούνται τους μαιανδρισμους των ποταμών και των ρεμάτων!
Αν αύριο καταστρωσουμε τα …μεγαλεπήβολα σχέδια μας για την ανασυγκρότηση και τη θωράκιση της Θεσσαλιας, ας αρχίσουμε με μια έμπρακτη συγγνώμη, μια ανακωχή με τη Φύση! Και το έμπρακτον στην προκειμένη περίπτωση είναι η επαναφορά σ’ αυτή όλων των κλεμμένων: του νερού που σπαταλησαμε, του τοπίου που αλλοιωσαμε, των εκτάσεων και των οικοσυστημάτων που κλέψαμε! Ξέρω πως θέλει θάρρος να παραδέχεσαι την ήττα σου και να ζητάς συγγνώμη, κάτι που η έπαρση μας θεωρούσε μέχρι χθες αδιανόητο! Αλλά, πιστέψτε με, είναι πολύ πιο ανώδυνο από τον όλεθρο που ζούμε σήμερα…