του Αναστάση Οικονόμου

Ωραία μέρα η σημερινή.

Βαρέθηκα να είμαι συνέχεια κλεισμένος στο σπίτι.

Που να πάω όμως; Ποτέ δεν είναι εύκολη μια βόλτα έξω από το σπίτι.

Η πόλη δεν είναι φιλική για άτομα σε τροχοκάθισμα.

Όλο σκαλοπάτια είναι αυτή η πόλη. Είτε λόγω της κλίσης του εδάφους, είτε για να μην  μπαίνει το νερό της βροχής στους ισόγειους εσωτερικούς χώρους.

Λογικό.

Υπάρχουν λύσεις όμως. Λέγονται ράμπες.

Δεν θέλει να βάλει ράμπα ο ιδιοκτήτης της καφετέριας; Πολύ ωραία. Έχασε έναν πελάτη και δεν είμαστε λίγοι οι πελάτες με αμαξίδια που θα μπορούσαν να μας κερδίσουν.

Δεν με υπολογίζει ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου που δεν έχει προσβάσιμη, για την περίπτωσή μου, τουαλέτα; Κανένα πρόβλημα. Θα πάω εκεί που με υπολογίζουν. Δε νομίζω να είμαι ο μόνος πελάτης με θέματα προσβασιμότητας.

Τα κτίρια και ο δημόσιος χώρος στις πόλεις δεν ξεφύτρωσαν μόνα τους.

Επίσης η πόλη απαρτίζεται από πολίτες.

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό κλεισούρας, βγήκα έξω.

Είπα στη φίλη μου τη Μαργαρίτα να έρθει από το σπίτι, πήραμε το σκυλάκι μου -το παγκ- και ξεκινήσαμε να πάμε μια βόλτα.

Επίπεδο το πεζοδρόμιο. Θεωρητικά, θα περνούσα εύκολα με το τροχοκάθισμα. Δεν είναι όμως καλοστρωμένες, όλες οι πλάκες. Αναρωτιέμαι εάν συμβαίνει αυτό λόγω κακοτεχνίας ή έλλειψης σεβασμού προς τους πολίτες.

Πήρα όμως και μια άλλη απάντηση όταν πήγα να κατέβω από το πεζοδρόμιο.

Υπάρχει επιπλέον και η αδιαφορία για τον διπλανό μας.

Στην γωνία, το πεζοδρόμιο κάνει μια κλίση για να φτάσει το ύψος του δρόμου. Θα μπορούσα να κατέβω από εκείνο το σημείο, εάν δεν είχε παρκάρει κάποιος το αυτοκίνητο του εκεί, κλείνοντας μου την πρόσβαση.

Θα βρω άλλη λύση.

Ξεκίνησα λοιπόν να πηγαίνω μέχρι την άλλη άκρη του πεζοδρομίου, ελπίζοντας ότι δεν θα είχε παρκάρει κάποιος και σε αυτή την γωνία και θα μπορούσα να κατεβώ. Είχε παρκάρει όμως, λίγο πριν τη γωνία, κάποιος πάνω στο πεζοδρόμιο και δεν μπορούσα να περάσω να πάω στο παρκάκι.

Βρήκα τελικά την λύση και κατέβηκα επιτέλους στο δρόμο μπαίνοντας σε ένα πάρκινγκ. Πάντα με την βοήθεια της Μαργαρίτας. Γιατί μόνος μου δεν θα μπορούσα.

Ευτυχώς που και το παγκ μου είναι στωϊκό σαν κι εμένα. Δεν είναι απαιτητικός. Ούτε παραπονιόταν που τον πήγαινα πέρα-δώθε στο πεζοδρόμιο. Ούτε γρύλισε αργότερα, όταν καταφέραμε να φθάσουμε στο πάρκο, σε κάποια κοπέλα που του είπε περνώντας: «μα τι κουραμπιες είσαι εσύ;» Ούτε τίποτα.

Δεν ξέρω αν την ευχαριστήθηκε τελικά την βόλτα. Εγώ πάντως την ευχαριστήθηκα, αν και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι η πόλη αυτή, και κυρίως η νοοτροπία μερικών ανθρώπων, μου δυσκολεύουν πολύ την ζωή.

Οπότε ίσως είναι καλύτερο που κάθομαι στους τέσσερις τοίχους. Αρκετά προβλήματα έχω στη ζωή μου.

Ή μήπως υπάρχει ελπίδα;

Μήπως η ελπίδα είσαι εσύ;

Γραφικό: Αναστάσης Οικονόμου