Αν ακούσει κάποιος τις ειδήσεις στην ΕΡΤ συνειδητοποιεί ότι ο μισός χρόνος είναι αφιερωμένος στην Τουρκία, στην αποκάλυψη της προκλητικής στάσης της και την ανταπάντηση από την Ελληνική κυβέρνηση, ενώ και η κριτική από την αντιπολίτευση είναι ότι η κυβέρνηση έκανε λίγα απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα και πρέπει να κάνει ακόμα πιο πολλά…

Ας δούμε, όμως, την πρόσφατη διαχείριση των σχέσεών μας με τη Λιβύη. Η κατάσταση στη χώρα αυτή είναι έτσι κι αλλιώς πολύπλοκη και δύσκολη. Δεν έχουμε οι δυο χώρες καλές σχέσεις και, εξαιτίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η χώρα μας έχει επιλέξει να αναπτύξει σχέσεις με έναν πολέμαρχο, ενώ από την άλλη υπάρχει μια αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ, την ΕΕ και τις μεγάλες δυνάμεις μεταβατική κυβέρνηση που έχει την ευθύνη να οργανώσει τις εκλογές αλλά σε κάθε περίπτωση είναι κυβέρνηση.

Πράγματι αυτή η Λιβυκή κυβέρνηση ΔΕΝ πρέπει να υπογράφει δεσμευτικές συμβάσεις όπως πχ μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας για τους υδρογονάνθρακες και την ΑΟΖ.

Η ελληνική κυβέρνηση αντι να προσεγγίσει, όμως, την “υπηρεσιακή” κυβέρνηση που σε κάθε περίπτωση είναι η μόνη αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ (αφού έτσι κι αλλιώς μας ενδιαφέρει το Διεθνές Δίκαιο) επιλέγει να γίνει μέρος του προβλήματος και να επιλέξει, λόγω Τουρκίας, τον αντίπαλο, δηλαδή τον πολέμαρχο. Και το χειρότερο ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Δένδια, οργανώνει ταξίδι στην Τρίπολη της Λιβύης, πιστεύοντας ότι θα αποφύγει την συνάντηση με την υπουργό εξωτερικών – είτε εκλεγμένη είτε υπηρεσιακή είναι υπουργός εξωτετικών – πηγαίνοντας στη χώρα! Φανταστείτε δηλαδή να έρχονταν στην Ελλάδα ένας υπουργός εξωτερικών άλλης χώρας και να παρέκαμπτε τον υπουργό εξωτερικών για να δει τον πρόεδρο της Βουλής μόνο!

Ποια είναι η δικαιολογία για όλο αυτό και για τα όσα ακολούθησαν που έκαναν ακόμα πιο δύσκολες τις σχέσεις με τη Λιβύη; Ότι η υπουργός εξωτερικών έχει υπογράψει το μνημόνιο με την Τουρκία για την ΑΟΖ και η συνάντηση μαζί της θα ήταν υποτίθεται έμμεση αναγνώρισή του! Περίεργη πράγματι λογική που σε άλλες περιπτώσεις δεν προβληματίζει, πχ η συνάντηση με έναν πολέμαρχο ή η συνάντηση με τον Σαουδάραβα πρίγκιπα που κατηγορείται για δολοφονίες και συμμετέχει στην ισοπέδωση της Υεμένης δεν δημιουργεί θέματα;

Αλλά ας αφήσουμε το μη πειστικό επιχείρημα ότι μια συνάντηση με την νυν υπουργό εξωτερικών της κυβέρνησης της Λιβύης θα σήμαινε έμμεση αναγνώριση ενός μνημονίου που η κυβέρνησή μας λέει συνεχώς ότι είναι άκυρο και δεν ισχύει (έτσι κι αλλιώς η οριοθέτηση ΑΟΖ γίνεται μόνο αν συμφωνήσουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, δεν γίνεται ουτε μονομερώς ούτε διμερώς σε βάρος άλλων κρατών).

Μια σοβαρή διπλωματία θα αναζητούσε κανάλια επικοινωνίας για να εξηγηθούν οι ελληνικές θέσεις αλλά και για να επιλυθούν διμερή ή πολυμερή θέματα στις σχέσεις των δύο χωρών που, όμως, εμπλέκονται και με συμφέροντα άλλων χωρών, όπως η Αίγυπτος, η Μάλτα, η Ιταλία, η Γαλλία κ.ά. Η στάση της Ελλάδας δεν βρίσκει μεγάλη κατανόηση από τις άλλες χώρες που έχουν συμφέροντα στη Λιβύη και δεν είναι τυχαίο που είμαστε εκτός των σχετικών διεργασιών.

Η Ελλάδα καταφέρνει με ευθύνη κυρίως της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης να αυτο-απομονώνεται αλλά να αυτο-ικανοποιείται για την “υπερήφανη” αποκάλυψη της “παγίδας” που πήγε να στήσει η “υπηρεσιακή υπουργός εξωτερικών”. Τα ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολό τους μετατρέπονται σε κανάλια προπαγάνδας και όχι ενημέρωσης. Κυριαρχούνται από επιθετικούς προσδιορισμούς αντί για ψύχραιμη και πολύπλευρη ενημέρωση, διάλογο γύρω από έτσι κι αλλιώς πολυσύνθετα ζητήματα.

Δικαίως κάποιοι πιο ψύχραιμοι και κυρίως πιο σκεπτόμενοι μίλησαν για επεισόδιο με “πολλά χαρακτηριστικά διαδικαστικής και ουσιαστικής αστοχίας”.

Αφού η κυβέρνηση της Λιβύης αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, το ίδιο ισχύει και για την Υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης αυτής. Είτε λοιπόν δεν έπρεπε να γίνει το ταξείδι στη Λιβύη του υπουργού εξωτερικών Ν. Δένδια είτε θα έπρεπε να προετοιμαστεί η συνάντηση με την υπουργό εξωτερικών και να αποκατασταθούν σταδιακά οι σχέσεις μαζί της γιατι σε τελευταία ανάλυση αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει αποτέλεσμα και στα θέματα της ΑΟΖ αλλά και γενικότερα στην ειρήνευση στη χώρα, στην ανάπτυξη του ευρωμεσογειακού διαλόγου και στην προώθηση μιας Πράσινης Συμφωνίας στην Αν. Μεσόγειο για τη βιώσιμη ευημερία της περιοχής.

Πώς αλήθεια πιστεύει η κυβέρνηση ότι θα επηρεάσει όταν δεν έχει καλές σχέσεις ούτε για τα τυπικά, πχ την διαπίστευση του Έλληνα πρέσβη στη Λιβύη. Όπως είναι γνωστό όλες οι διαπιστεύσεις περνούν πρώτα από το υπουργείο εξωτερικών της χώρας.

Τελικά, πόσο αυτή η κρίση συνέβαλε στην ενίσχυση της επιρροής της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή ή έστω, με τη λογική του ελληνικού πολιτικού συστήματος, στην “απομόνωση της τουρκίας κσι την αποκάλυψη της προκλητικότητάς της”;

Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να έχει μια συνάντηση με τον πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης και να ξαναθέσει τις σχέσεις των δυο χωρών σε νέα βάση, έστω να έχει μια ειλικρινή συζήτηση με την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας της Λιβύης, με την υπουργό εξωτερικών μέσα σε αυτή τη συζήτηση.

Αλλά και η αντιπολίτευση μοιάζει να έχει εξίσου αφελείς ή επικλινδυνες απόψεις που δεν προσφέρουν σε τελευταία ανάλυση καμία πρόοδο στα θέματα. Πόσο λογική είναι η θέση της να να επιδοθούν διαπιστευτήρια στον Πρόεδρο της Βουλής στη Βεγγάζη;

Αλλά και η αντιμετώπιση ενός διαρθρωτικού και στρατηγικού λάθους της ελληνικής εξωτερικής ως δήθεν πρόβλημα των αντιθέσεων Δένδια – Μητσοτάκη είναι επιφανειακή και άστοχη. Μακάρι τελικά να ήταν τόσο απλά τα θέματα. Δυστυχώς είναι πιο σοβαρά και έχουν να κάνουν με στρατηγικού χαρακτήρα σχεδιασμούς που μας οδηγούν σε μεγάλες φουρτούνες και παταγώδεις αποτυχίες που έχουν και τεράστιο οικονομικό κόστος. Όλοι μας θέλουν γιατι ψωνίζουμε τα πάντα στην αγορά των πολεμικών εξοπλισμών. Όμως η ισχύς μιας χώρας δεν βρίσκεται εκεί αλλά στην οικονομία, την κοινωνική συνοχή και την καλοσχεδιασμένη πολιτική της στις διεθνείς σχέσεις στη βάση αξιών και καλής γνώσης του διεθνούς δικαίου.