Αγαπητή Ίνγκεμποργκ,
Παρακολούθησα την ερώτηση-παρέμβασή σου στη συνέντευξη Τύπου των πρωθυπουργών της Ελλάδας και των Κάτω Χωρών, στην πρόσφατη επίσκεψη του δεύτερου στη χώρα μας. Ομολογώ πως χάρηκα ιδιαίτερα. Και τούτο, γιατί, συμφωνώντας με τον Έλληνα πρωθυπουργό πως οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι ρωτούν ευθέως και μπράβο τους, ενοχλούμαι όταν η χώρα μου παραβιάζει τους διεθνείς νόμους. Όμως ο λόγος αυτής της ανοικτής μου επιστολής δεν είναι η ερώτηση-τοποθέτησή σου μα η απόφασή σου να φύγεις από την Ελλάδα.
Λοιπόν, το μακρινό 1989 βρέθηκα ως φοιτητής Εράσμους στη χώρα σου, στο Λάιντεν και το Πανεπιστήμιό του. Οι Αρχές του Πανεπιστημίου είχαν φροντίσει ώστε αρκετοί φοιτητές Εράσμους να μένουν μαζί, σε μια φοιτητική εστία, την οποία είχαμε ονομάσει Euroghetto. Την περίοδο αυτή λοιπόν αναπτύχθηκαν, όπως καταλαβαίνεις, πολλές φιλίες. Μια βραδιά λοιπόν βρέθηκα με δυο φίλους από το Erasmus, έναν Γερμανό κι έναν Γάλλο σ’ ένα όμορφο μπαρ, όπου υπήρχε και ζωντανή μουσική. Μαζί με τους άλλους θαμώνες πίναμε μπίρες και λικνιζόμασταν στους ρυθμούς… Ήταν τόσο όμορφα… ξέρεις… ήμουν 24 ετών… Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε επουδενί δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό μας πως θα μας ακολουθούσαν 5-6 Κατωχωρίτες παλικαράδες, οι οποίοι μας φόρτωσαν με ομπρελιές (χα, έβρεχε…) ενώ ανεβαίναμε τις σκάλες στο στενό διάδρομο προς την έξοδο.
Δεν καταλάβαμε ποιος από τους τρεις μας, ο Έλληνας, ο Γάλλος ή ο Γερμανός είχε ενοχλήσει κάποιον/-ους από τους «Ολλανδαράδες». Φύγαμε τρέχοντας, τρομαγμένοι, ο Γάλλος μ’ ένα καρούμπαλο. Φυσικά στις μεταξύ μας κατοπινές συζητήσεις φροντίσαμε να «φορτώσουμε» την ευθύνη στον… Γερμανό, ο οποίος και μας χάρισε το καλύτερό του χαμόγελο! Στερεότυπα… Το 1991 ξαναγύρισα στην Ολλανδία, αυτήν τη φορά στη Χάγη, όπου και συνέχισα τις σπουδές μου για ενάμιση χρόνο. Μετά τη στρατιωτική μου θητεία, το 1994, ξαναγύρισα στη χώρα σου για ένα ακόμα χρονικό διάστημα.
Εάν είχα αφήσει τις ομπρελιές να καθορίσουν τη μετέπειτα πορεία μου φυσικά δεν θα ξαναγυρνούσα. Μόνο και μόνο ότι θα είχα χαρίσει μια ικανοποίηση στους ανεγκέφαλους συμπατριώτες σου με γέμιζε οργή κι αγανάκτηση. Ίσως η ζωή και τα ρίσκα ενός φοιτητή και μιας επαγγελματία-δημοσιογράφου να μην έχουν την ίδια αξία. Όμως υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, τηρουμένων των αναλογιών, κι αυτό είναι η αντίδραση στη φασίζουσα συμπεριφορά κι εν τέλει ποιος/ποια/ποιοι κερδίζουν.
Δεν γνωρίζω αν έχεις καταλήξει στην απόφασή σου να φύγεις από την Ελλάδα. Δεν μπορώ να σου πω τι να κάνεις. Οφείλω όμως να σου ζητήσω να συμπεριλάβεις στις σκέψεις σου και το ποιοι/ποιες κερδίζουν ή χάνουν, είτε φύγεις είτε μείνεις. Εάν μείνεις, ξέρουμε ποιοι θα χάσουν. Αν τελικά μείνεις, θα είμαι από τους κερδισμένους.
Να ‘σαι πάντα καλά!
To άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στην ΕΦ.ΣΥΝ. εδώ
Φωτο από το άρθρο: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ / EUROKINISSI