Του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γεν. Γραμ. των Πράσινων Αλληλεγγύη

Τώρα που μπήκε ο Ιούλιος, μια μικρή ιστορία λίγο να μας δροσίσει. Ήταν, που λέτε. κάποτε κάποιος, του οποίου ο πατέρας ήταν πολύ διάσημος. Όταν λοιπόν ήταν μικρός, και μιλούσαν γι’ αυτόν, λέγανε “ο γιός του τάδε”, αντί για το όνομά του. Όταν μεγάλωσε κι αυτός με τη σειρά του, απέκτησε έναν γιο που έγινε και αυτός διάσημος, οπότε τότε τον αποκαλούσαν “ο πατέρας του τάδε” αντί με το όνομά του!!!

Έτσι ο κακομοίρης ο ανθρωπάκος πέρασε τα χρόνια του στην αφάνεια… Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν άνθρωπος χωρίς αξία. Ήταν τίμιος, ήταν ήρεμος, και ήταν καλός με την γυναίκα του και το παιδί του.

Πέρασαν τα χρόνια κι ήρθαν τα γεράματα. Ο πατέρας του είχε προ πολλού πεθάνει και ξεχαστεί. Ο δε γιος του είχε μπει στην κάστα εκείνων των “διάσημων” που τους φωτίζει το φως της δημοσιότητας για σύντομο χρονικό διάστημα.

Σιγά-σιγά άρχισε να αναδύεται η μορφή του αφανούς ανθρωπάκου της ιστορίας μας. Άρχισαν να αναδύονται και οι πολιτικές του απόψεις που ήταν αντικαταναλωτικές, προοδευτικές και “πράσινες”.

Με τον χρόνο δημιουργήθηκε ένας αξιοθαύμαστος αριθμός οπαδών, που στη συνέχεια μετατράπηκε σε λαοθάλασσα!!!

Αληθινή ιστορία ή φαντασίωση; Δυστυχώς φαντασίωση!

Τι κρίμα μερικά πράγματα να μένουν στη σφαίρα της φαντασίας όταν τα έχει τόση ανάγκη η κοινωνία;
Θα ήταν τόσο ωραίο ο αφανής παππουλίκος της ιστορίας μας να είχε, επιτέλους, τη δικαίωση που του άξιζε, και εμείς και τα παιδιά μας, μια καλύτερη προοπτική για το μέλλον!