Η 18η Δεκεμβρίου είναι χαρακτηρισμένη ως Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστευσης. Είναι ένα φαινόμενο που είναι άρρηκτα δεμένο με την ανθρώπινη ιστορία, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Εκείνο που χρειάζεται είναι μια συνεκτική στρατηγική ώστε η μετανάστευση να είναι προς όφελος και των μεταναστών και των ντόπιων. Έχουμε πολλά, μα πάρα πολλά παραδείγματα για το πώς η μετανάστευση αλλά και η οργανωμένη υποδοχή προσφύγων ενίσχυσε κοινωνίες και χώρες. αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας με καθαρό μυαλό.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση χρειαζόμαστε μια ενιαία και συνεκτική πολιτική για την μετανάστευση και το προσφυγικόΔεν μπορεί να υπάρξει κοινή πολιτική για το προσφυγικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο αν οι πολίτες δεν πιέσουν τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν κοινή στρατηγική. Πολύ συχνά οι πολίτες στρέφονται εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Ευρώπης γενικά, αν και οι ευθύνες θα έπρεπε να επιρρίπτονται στις κυβερνήσεις των Κρατών Μελών.

Υπάρχουν χώρες που αρνούνται να δεχθούν στο έδαφος τους πρόσφυγες και να επιδείξουν αλληλεγγύη στην κατανομή προσφύγων, όπως για παράδειγμα  οι 4 χώρες του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία). Επίσης, οι χώρες αυτές αρνούνται να αποδεχθούν τις προτάσεις για δύο από τις 7 συμφωνίες που συζητιόνται αυτή την περίοδο σχετικά με την αναγκαία μεταρρύθμιση στον τομέα του ασύλου, στην ΕΕ, τον Κανονισμό Διαδικασίας Ασύλου και τον Κανονισμό του Δουβλίνου.

Οι πέντε προτάσεις που προχωράνε με συμβιβασμούς είναι η Οδηγία για την Αναγνώριση (Qualification Regulation), η Οδηγία για τις Συνθήκες Υποδοχής, ο Κανονισμός για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για το Άσυλο, ο Κανονισμός Eurodac και ο Κανονισμός της Ένωσης για το Πλαίσιο Επανεγκατάστασης.

Η Ουγγαρία του Όρμπαν για άλλη μια φορά έμεινε εκτός των ευρωπαϊκών αξιών, καταψηφίζοντας αυτή (μόνη μαζί με τις ΗΠΑ) το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, στις 17/12/2018