Του Αλέξανδρου Λασκαράτου,
Γεν. Γραμματέα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Προκαλεί μεγάλη ανησυχία ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τη συγκέντρωση της Τετάρτης 15/6 που οργανώνεται στο Σύνταγμα με το σύνθημα “Παραιτηθείτε”. Η λάσπη ξεκίνησε από τον Υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη που δήλωσε πως μια τέτοια διαμαρτυρία κινείται στα όρια της συνταγματικότητας (!) και συνεχίζεται στα κανάλια από εκπροσώπους της κυβέρνησης και του Σύριζα οι οποίοι δηλώνουν στην ουσία τα ίδια με τον υπουργό, προσθέτοντας ότι τώρα που “η χώρα ανακάμπτει και μπαίνει στο δρόμο της ανάπτυξης, δεν είναι η στιγμή για τέτοιες κινητοποιήσεις”. Τα παραπάνω προδίνουν μιαν αντίληψη καθεστωτική. τουλάχιστον απαράδεκτη για ένα κόμμα για το οποίο η πρακτική των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας ήταν στο DNA του.
Λένε μερικοί πως πίσω από τις κινητοποιήσεις βρίσκεται ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι πως η όλη ιστορία ξεκίνησε από ανεξάρτητα δίκτυα της κοινωνίας των πολιτών, χωρίς δεδομένη κομματική ταυτότητα. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η Νέα Δημοκρατία, έσπευσε να “καπελώσει” την όλη προσπάθεια προς όφελός της. Και λοιπόν τι έγινε; Αυτό δεν θα έκανε κάθε μεγάλο κόμμα αν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, και μάλιστα στη μείζονα αντιπολίτευση; Δεν θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί το μεγάλο αίσθημα οργής και απογοήτευσης που διακατέχει σήμερα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτό ανήκει στον ιδεολογικό χώρο της δεξιάς και του κέντρου ή και της αριστεράς;
Σε μία δημοκρατία, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που διαφωνούν με την πολιτική και τα πεπραγμένα της εξουσίας. Το να προσπαθεί, η τελευταία, να φιμώσει την διαμαρτυρία, απαξιώνοντάς την ως διαμαρτυρία της “κατσαρόλας” (παραπέμποντας στις πορείες που προετοίμασαν στη Χιλή πριν από δεκαετίες την ανατροπή του Αλλιέντε και τον ερχομό του Πινοσέτ), είναι τουλάχιστον άκαιρο και επικίνδυνο και παραπέμπει σε καθεστωτικές και ολοκληρωτικές αντιλήψεις, τις οποίες ελπίζουμε να μην δούμε να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στη χώρα μας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και πολύ περισσότερο σε καθεστώς που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, δημοκρατικό, και κοινωνικά ευαίσθητο.