Του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Γεν. Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη

Ο, κατά τον Αρχιεπίσκοπο, “προβληματικός άνθρωπος” Νίκος Φίλης καρατομήθηκε στον προχθεσινό ανασχηματισμό. Νίκη της Εκκλησίας στον λυσσαλέο πόλεμο με την πολιτεία; Κατά κάποιον τρόπο ναι. Όχι όμως απόλυτα, αλλά δια της τεθλασμένης. Γιατί αν το πράγμα είχε μείνει απλά στις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Ιερώνυμου, απαράδεκτες όχι μόνο για την ουσία του προσβλητικού και προσωπικού περιεχομένου τους προς υπουργό της κυβέρνησης, όσο και κυρίως για το στυλ της παρέμβασης, που ούτε ο λαλίστατος προκάτοχός του κ. Χριστόδουλος, με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, κλπ, είχε τολμήσει, τότε είμαι βέβαιος ότι ο κ. Φίλης θα είχε παραμείνει στη θέση του. Η απομάκρυνσή του οφείλεται αποκλειστικά στην παρέμβαση του προέδρου των ΑΝΕΛ κ. Καμμένου, ο οποίος λειτουργώντας ως κερκόπορτα στο θέμα αυτό (προκειμένου βέβαια να καρπωθεί ψήφους των “χριστεπώνυμων” πολιτών), απείλησε με αποχώρηση του κόμματός του από τον κυβερνητικό συνασπισμό, αν δεν απομακρυνθεί ο κ. Φίλης. Έτσι παρά την πανηγυρική ανάδειξή του στη δεύτερη θέση, μετά τον κ. Τσακαλώτο, στις εσωκομματικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη Κεντρικής Επιτροπής, ο κ. Φίλης καρατομήθηκε.

Η εξέλιξη αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, αρνητική, όχι τόσο για τις θέσεις του κ. Φίλη στο μάθημα των θρησκευτικών, και την πρόθεσή του να το μετατρέψει από μάθημα “κατηχητικού” που είναι ουσιαστικά σήμερα, σε μάθημα θρησκειολογίας, εξέλιξη η οποία είναι αναπόφευκτη ό,τι και να λέει και να πιστεύει η Εκκλησία, όσο για την γενικότερη ολιστική και ποιοτική αναβάθμιση της Παιδείας την οποία επεχείρησε σε όλες τις βαθμίδες της ο κ. Φίλης, αρχίζοντας όμως, πολύ σωστά, από το δημοτικό σχολείο και το νηπιαγωγείο, σε αντίθεση με τους προηγούμενους υπουργούς παιδείας οι οποίοι επικεντρώνονταν κυρίως στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία “πουλάει” περισσότερο και “αποδίδει” γρηγορότερα.

Ο νέος υπουργός παιδείας, τον οποίο τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά 35 χρόνια τώρα, είναι ένας καταξιωμένος πανεπιστημιακός και διανοητής, και ελπίζω ειλικρινά να προχωρήσει, να εμβαθύνει, και να βελτιώσει την μεταρρύθμιση που ξεκίνησε ο προκάτοχός του, χωρίς να υποπέσει στον συνήθη πειρασμό και πρακτική της συθέμελης ανατροπής των πάντων.

Σε ότι αφορά στις σχέσεις του Υπουργείου Παιδείας με την Εκκλησία, όταν ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους αμέσως μετά την ορκωμοσία, απάντησε σιβυλλικά  “μακριά και αγαπημένα”, οριοθετώντας ουσιαστικά τους διακριτούς ρόλους Πολιτείας και Εκκλησίας…