Άρθρο του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο protagon.gr
Ως βαθιά πολιτικοποιημένο άτομο που είμαι, είχα προγραμματίσει από νωρίς, το πώς θα περάσω το βράδυ της περασμένης Τετάρτης και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα παρακολουθούσα το debate των επτά πολιτικών αρχηγών με τους έξι δημοσιογράφους των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας. Πρότεινα μάλιστα σε ένα ζευγάρι καλών φίλων, βαθιά πολιτικοποιημένων όπως εγώ, να το παρακολουθήσουμε μαζί στο σπίτι μου. Δέχτηκαν. Ήρθαν κατά τις οκτώμισι. Ήμασταν και οι τρεις χαρούμενοι και εξιταρισμένοι εν όψει της γιορτής της ενημέρωσης που θα παρακολουθούσαμε σε λίγο.
Είχα βάλει, από νωρίς, τις μπύρες στο ψυγείο. Παραγγείλαμε και τηλεφωνικά τα σουβλάκια μας (τις πίτσες τις έχω για το ποδόσφαιρο, και τον πατσά για τη Eurovision). Η φίλη μου, λόγω (αιώνιας και αναποτελεσματικής) δίαιτας, τρία καλαμάκια κοτόπουλο με ψωμάκι, και εμείς οι υπόλοιποι, από δύο πίτα γύρο χοιρινό, ο καθένας μας, με απ’ όλα. Παρήγγειλα και δύο πίτα γύρο (με απ’ όλα και αυτά) επιπλέον έτσι, να βρίσκονται. Δεν ξέρεις ποτέ…
Αρχίζει λοιπόν το debate. Επτά θεματικές ενότητες. Ο κάθε δημοσιογράφος θέτει το ερώτημά του/της (για 30 δευτερόλεπτα) σε έναν πολιτικό αρχηγό και εκείνος απαντά σε 90 δευτερόλεπτα. Μετά την απάντηση ο/η δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να επανέλθει με ένα σύντομο συμπληρωματικό ερώτημα. Ομολογώ πως μ’ άρεσε πολύ αυτό το εύρημα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι οι δημοσιογράφοι κάνανε χρήση αυτού του δικαιώματος. Τελειώνει ο πρώτος γύρος και εκεί κοντά και ο πρώτος γύρος χοιρινό με την πρώτη μπύρα. Ομολογώ πως δεν ενθουσιαστήκαμε απ’ αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε. Το αποδώσαμε στο ότι οι πολιτικοί δεν είχαν ακόμη “ζεσταθεί”. Δυστυχώς και ο δεύτερος γύρος ήταν μία από τα ίδια. Και ο τρίτος. Και πάει λέγοντας. Καμία ουσία, καμία είδηση. Ξαναζεσταμένο φαγητό. Ξύλινη γλώσσα. Το μόνο που μου άρεσε ήταν το παιχνίδισμα με το πώς εναλλάσσονταν οι δημοσιογράφοι με τους πολιτικούς αρχηγούς. Ήταν έτσι σχεδιασμένο που ποτέ δεν βλέπαμε το ίδιο ζευγάρι δημοσιογράφου-πολιτικού. Η απόλυτη δημοκρατία. Ίσες ευκαιρίες σε όλους, και από τις δύο πλευρές.
Παρ’ όλη την καλή μας θέληση και τη δεδομένη, όπως ήδη ανέφερα, πολιτικοποίησή μας, η νύστα άρχισε να μας κυριεύει (ίσως να βοήθησαν και οι μπύρες). Άπλωσα τα πόδια μου και πήρα τη στάση που συνήθως παίρνω όταν μισοκοιμάμαι μπροστά στην τηλεόραση. Το ίδιο και οι φίλοι μου. Κουδούνι από τη νύστα, άρχισα να «χάνω επεισόδια». Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το πράγμα έφτανε κοντά στο τέλος του, οι φίλοι μου σηκώθηκαν και με ένα «άντε, πάμε κι εμείς, θα τα ξαναπούμε σύντομα», φύγανε.
Ώστε αυτό ήταν το πολυαναμενόμενο debate; Το απόλυτο τίποτε; Τι κρίμα.
Εννοείται ότι τα δύο πίτα γύρο που είχα παραγγείλει ως καβάτζα μείνανε στα αζήτητα. Πού όρεξη;