Πριν μερικές μέρες, η ΕΕ έκανε ένα από τα πιο αποφασιστικά βήματά της προς την κατεύθυνση της απονομής δικαιοσύνης στις κοινωνίες και τα φυσικά οικοσυστήματα που πλήττονται από ληστρικές επιχειρηματικές πρακτικές.
Εγκρίνοντας επίσης την οδηγία για τη «δέουσα επιμέλεια ως προς την εταιρική βιωσιμότητα» (CSDDD), η ενωμένη Ευρώπη κατάφερε μια νίκη που μόνα τους πολύ λίγα κράτη είχαν αποτολμήσει: να βάλει φρένο στο ‘πράσινο ξέπλυμα’ (greenwashing), στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την κακοποίηση των φυσικών οικοσυστημάτων, σε όλη την αλυσίδα παραγωγής και εφοδιασμού των μεγάλων επιχειρήσεων, σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν δραστηριοποιούνται. Στις αρχές του φετινού Μαΐου, εγκρίθηκε ένας ακόμα πολύ σημαντικός ευρωπαϊκός νόμος για την προστασία των δασών όλης της γης. Ο κανονισμός 2023/1115 απαγορεύει στις επιχειρήσεις να διαθέτουν στην αγορά προϊόντα που έχουν παραχθεί από αποψίλωση δασών. Και οι δυο νέοι ευρωπαϊκοί νόμοι χαιρετίστηκαν από επιστημονικούς φορείς, περιβαλλοντικές οργανώσεις και κινήματα σε όλον τον κόσμο ως ορόσημα
Η ισχυρή περιβαλλοντική νομοθεσία είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους για να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές. Ψηφίζουμε για μια ενωμένη Ευρώπη, πολύ πιο πράσινη και ανθρώπινη από τη σημερινή, που σίγουρα κάνει τη ζωή όλων μας πολύ καλύτερη.
Στην Ελλάδα, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% η περιβαλλοντική νομοθεσία οφείλεται στο περιβαλλοντικό δίκαιο της ΕΕ. Προστατευόμενες περιοχέςNatura 2000, νόμοι για τον έλεγχο της ρύπανσης και την αποτροπή κινδύνων μεγάλων ατυχημάτων (έκρηξη και διαρροή ρύπανσης προς εδάφη και νερά) από βιομηχανικές εγκαταστάσεις, αντιμετώπιση και προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή κ.α.
Με σχεδόν αποκλειστική πηγή περιβαλλοντικού δικαίου την ΕΕ, η Ελλάδα και πολλά επίσης ευρωπαϊκά κράτη έχουν αποκομίσει ανυπολόγιστη ωφέλεια από τις ρυθμίσεις, τις πολιτικές και τα εφαρμοστικά χρηματοδοτικά εργαλεία που προσφέρει στα μέλη της η ευρωπαϊκή οικογένεια. Να σημειώσουμε επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιβάλλει απλά νομοθεσία, αλλά πληρώνει και για την εφαρμογή της, ειδικά τα οικονομικά πιο αδύναμα κράτη μέλη της. Παράδειγμα, κατά την περίοδο 2007-2013 η Ελλάδα χρηματοδοτήθηκε με 1,8 δισεκ. ευρώ για να εφαρμόσει σοβαρές περιβαλλοντικές πολιτικές και να βελτιώσει την κατάσταση διαχείρισης των αποβλήτων της, την προστασία των φυσικών οικοσυστημάτων και την αντιμετώπιση της ρύπανσης.
Η Ελλάδα οφείλει πολλά στην περιβαλλοντική νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρόκληση για την επόμενη πενταετία είναι οι εκλεγμένοι από την Ελλάδα ευρωβουλευτές και το άτομο που θα επιλεγεί για τη θέση επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να κρατήσουν ψηλά και να ενισχύσουν το κοινό περιβαλλοντικό μας κεκτημένο.
Τρία από τα πολλά πεδία σημαντικά άσκησης περιβαλλοντικής πολιτικής είναι η προστασία της φύσης, οι πολιτικές για την πρόληψη της ρύπανσης και τη διαχείριση των αποβλήτων, και η νομοθεσία για τη περιβαλλοντική διαφάνεια και την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων σε δημόσιες πληροφορίες και έγγραφα.
Προστασία της φύσης: η Ευρώπη πρωτοπορεί με το δίκτυο Natura 2000
Με δυο πολύ σημαντικές οδηγίες που η ΕΟΚ θέσπισε το 1979 (79/409/ΕΟΚ) και το 1992 (92/43/ΕΟΚ), οι οποίες αφορούν την προστασία των πουλιών και των φυσικών οικοσυστημάτων, η Ευρώπη δημιούργησε το πιο μεγάλο και σωστά συντονισμένο δίκτυο προστατευόμενων βιοτόπων σε όλο τον κόσμο. Η φύση αντιμετωπίζεται ως ευρωπαϊκή κληρονομιά και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δημιουργήσει ένα πολύ συνεκτικό θεσμικό πλαίσιο για τις περιοχές Natura, δηλαδή τους πυρήνες βιοποικιλότητας κάθε κράτους μέλους.
Ευρωπαϊκές νίκες για την ελληνική φύση
Η ελληνική φύση οφείλει πολλά στην περιβαλλοντική νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η προστασία του Σχοινιά – Μαραθώνα και του βιοτόπου της θαλάσσιας χελώνας στη Ζάκυνθο είναι ιστορικά ιδιαίτερα σημαντικές νίκες για την ελληνική φύση. Αυτές οι εμβληματικές περιβαλλοντικές κατακτήσεις θα ήταν αδιανόητες έως αδύνατο να συμβούν, εάν η Ελλάδα δεν δεσμευόταν από τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εθνικό Πάρκο Σχοινιά: Δεκαετία του ’90, μόλις είχε μπει σε εφαρμογή η οδηγία για τους οικοτόπους, και τα κράτη μέλη έπρεπε να εφαρμόσουν τα επιστημονικά κριτήρια και να προτείνουν λίστα με περιοχές που θα χαρακτηρίζονταν ως προστατευόμενοι τόποι Natura 2000. Ενώ η οδηγία λέει σαφώς ότι κάθε κράτος πρέπει να χαρακτηρίσει περιοχές Natura μόνο με επιστημονικά οικολογικά κριτήρια, η Ελλάδα πήγε να κάνει πονηριά με μερικές περιοχές, για τις οποίες είχε άλλα σχέδια. Μια τέτοια ήταν ο πολύπαθος Σχοινιάς, περιοχή μεγάλης οικολογικής αξίας που λόγω ομορφιάς και εγγύτητας στην Αθήνα υφίσταται μεγάλες πιέσεις. Καθώς τότε σχεδιάζονταν τα μεγάλα έργα για την Ολυμπιάδα της Αθήνας, ο Σχοινιάς είχε επιλεγεί για την οικοδόμηση κέντρου κωπηλασίας. Έτσι, η περιοχή αφαιρέθηκε από τον επιστημονικό κατάλογο υποψήφιων προστατευόμενων περιοχών Natura 2000, ώστε να προχωρήσουν ανεμπόδιστα τα ολυμπιακά σχέδια.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν ξεγελάστηκε από τη σιωπηλή εξαίρεση του Σχοινιά από το ευρωπαϊκό καθεστώς προστασίας. Μόλις πληροφορήθηκε την υπόθεση, παρενέβη προς τις ελληνικές αρχές και ζήτησε την ένταξη της περιοχής στο δίκτυο Natura 2000. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό, καθώς η περιοχή εντάχθηκε στο δίκτυο Natura 2000, χαρακτηρίστηκε ως εθνικό πάρκο, ενώ με πολλές πιέσεις επιτεύχθηκε τελικά η κατεδάφιση των αυθαιρέτων ταβερνών που αποτελούσαν μόνιμο κίνδυνο για το σπάνιο δάσος κουκουναριάς στις αμμοθίνες. Παρά το ότι τελικά το ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο κατασκευάστηκε, τα σχέδια άλλαξαν προς μια πολύ πιο ήπια παρέμβαση.
Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου: Άλλη μια σημαντική νίκη σημειώθηκε στη Ζάκυνθο. Ο σημαντικότερος στη Μεσόγειο βιότοπος ωοτοκίας των θαλάσσιων χελωνών προστατεύεται, όχι απλώς ως μέρους του δικτύου Natura 2000, αλλά και με προεδρικό διάταγμα που θέτει σαφείς περιορισμούς ώστε να μη χτιστούν οι παραλίες και να μη γεμίσει η θάλασσα με ταχύπλοα και ρύπανση. Επί πολλά χρόνια, το αρμόδιο υπουργείο ΥΠΕΧΩΔΕ έκανε τα στραβά μάτια στην ανάγκη προστασίας της σημαντικού αυτού βιοτόπου. Η πίεση (και χρηματοδότηση) από την Ευρωπαϊκή Ένωση έφερε τελικά το αποτέλεσμα, τουλάχιστον στο επίπεδο της νομικής προστασίας. Η εφαρμογή των νόμων εξακολουθεί να είναι ελλιπής και η πρόκληση για αποτελεσματική αντιμετώπιση παρανομιών είναι διαρκής.
Κατά την πενταετία 2019-2024, η Ευρωπαϊκή Ένωση προώθησε για ψήφιση έναν εξαιρετικά επίκαιρο και σημαντικό νέο κανονισμό για την αποκατάσταση της φύσης. Για λόγους ψηφοθηρικούς και καθαρά δημαγωγικούς, ο ζωτικής σημασίας νέος κανονισμός πολεμήθηκε λυσσαλέα από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ). Τελικά υπερψηφίστηκε από την πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, καθώς συνασπίστηκαν όλα τα κόμματα μαζί με ‘αντάρτες’ του ΕΛΚ. Το ελληνικό παράδοξο είναι πως ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στήριξε τον νέο κανονισμό, εντούτοις οι ευρωβουλευτές της ακολούθησαν τη γραμμή της ευρωομάδας τους και είτε καταψήφισαν είτε απείχαν. Αυτές είναι οι μάχες που δίνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αφορούν συνολικά την κοινωνία, αλλά και κάθε πολίτη ατομικά. Ευθύνη μας είναι να πιέσουμε κάθε κόμμα να κρατήσει ψηλά το περιβάλλον και να στηρίξει την απαραίτητη νέα νομοθεσία για το περιβαλλοντικά και κοινωνικά επωφελές ξεδίπλωμα της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας.
Ισχυρή νομοθεσία για τα βιομηχανικά ατυχήματα, τη ρύπανση και τα απόβλητα
Πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ, η χώρα μας δεν είχε ουσιαστικά σχεδόν καμία νομοθεσία για τη σωστή διαχείριση των αποβλήτων και την προστασία από τη ρύπανση. Οι οδηγίες 2010/75/ΕΕ για τον έλεγχο των βιομηχανικών εκπομπών και 2012/18/ΕΚ (Seveso III) για την πρόληψη των μεγάλων βιομηχανικών ατυχημάτων από επικίνδυνες ουσίες είναι η βάση για την αντιμετώπιση των κινδύνων για περιβάλλον και ανθρώπινες ζωές από την ανεξέλεγκτη λειτουργία ρυπογόνων εργοστασίων. Βέβαια, λόγω πιέσεων από τις μεγάλες βιομηχανίες και τους εκπροσώπους τους, όπως η Business Europe (o σύνδεσμος ευρωπαϊκών βιομηχανιών), οι απαραίτητες βελτιώσεις στη σχετική με τη βιομηχανική ρύπανση νομοθεσία σε πολλές περιπτώσεις εμποδίζεται. Έτσι συνέβη πρόσφατα με την αναθεώρηση της οδηγίας για τις βιομηχανικές εκπομπές. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δύναμη της κοινωνίας των πολιτών που πιέζουν για ισχυρότερη και πιο προστατευτική νομοθεσία, ώστε οι βιομηχανίες να αναλαμβάνουν την περιβαλλοντική τους ευθύνη και να λογοδοτούν στην κοινωνία, αλλά και να επενδύουν σε τεχνολογική καινοτομία ασφάλειας για τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Παράλληλα συντρέχουν και ισχυρότερες νομοθεσίες για την προστασία των υδάτινων και θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Μια νίκη που η Ελλάδα πέτυχε στο πλαίσιο εφαρμογής της ευρωπαϊκής περιβαλλοντικής νομοθεσίας είναι ο Σαρωνικός.
Σαρωνικός χθες και σήμερα
Μια από τις περιβαλλοντικές νίκες στην Ελλάδα, η οποία επιτεύχθηκε λόγω των δεσμεύσεων της χώρας από την περιβαλλοντική νομοθεσία της ΕΕ και χρηματοδοτήθηκε γενναία από ευρωπαϊκά κονδύλια ήταν η καταπολέμηση της ρύπανσης και μόλυνσης των νερών του Σαρωνικού. Για την ιστορία, όταν το 1959 κατασκευάστηκε κεντρικός αποχετευτικός αγωγός στην Αττική, τα λύματα του λεκανοπεδίου οδηγούνταν στον Ακροκέραμο και χύνονταν στη θάλασσα. Αποτέλεσμα ήταν μια πολύ βαριά κατάσταση για το θαλάσσιο οικοσύστημα, η οποία συνεχίστηκε έως την έναρξη λειτουργίας του κεντρικού αγωγού και του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας, με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Η επί δεκαετίες βαριά ρύπανση της θάλασσας με αστικά κυρίως λύματα κατέληξε το 2001 σε παραπομπή της Ελλάδας στο Δικαστήριο της ΕΕ για ελλιπή λειτουργία της μονάδας επεξεργασίας λυμάτων στην Ψυττάλεια.
Λόγω των δεσμεύσεων της Ελλάδας για εφαρμογή της νομοθεσίας της ΕΟΚ για επεξεργασία των λυμάτων, τα υγρά απόβλητα του λεκανοπεδίου πλέον περνούσαν από διαδικασίες καθαρισμού και μείωσης ρυπαντικού φορτίου. Το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων της Ψυττάλειας ολοκληρώθηκε με κοινοτική συγχρηματοδότηση και μπήκε στη γ’ φάση λειτουργίας του το 2007. Μερικά χρόνια μετά, επιστημονικές αναλύσεις και ανακοινώσεις κατέγραφαν την ξεκάθαρη βελτίωση της οικολογικής κατάστασης του Σαρωνικού. Μέσω της επεξεργασίας των λυμάτων, έχει σημειωθεί θεαματική βελτίωση του θαλάσσιου οικοσυστήματος με επιστροφή ειδών όπως θαλάσσιες χελώνες, φώκιες, δελφίνια και τόνοι. Στις ακτές του Σαρωνικού επιτρέπεται πλέον η κολύμβηση, χάρη στην επιβολή του υψηλού ευρωπαϊκού επιπέδου περιβαλλοντικής προστασίας.
Η ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε, του εδάφους και των νερών της Ελλάδας χρωστάει πολλά στην ευρωπαϊκή νομοθεσία για τον έλεγχο της ρύπανσης. Συνολικά 437 βιομηχανικές εγκαταστάσεις (στοιχεία 2015) ρυθμίζονται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας ώστε οι εκπομπές ρύπων να μην ξεπερνούν κάποια όρια που έχουν θεσπιστεί ως ‘ανεκτά’ για την υγεία ανθρώπων και φύσης. Από αυτές τις εγκαταστάσεις, οι περισσότερες αφορούν την παραγωγή τροφίμων (κυρίως ορνιθοτροφεία), εγκαταστάσεις διαχείρισης αποβλήτων, τσιμεντάδικα, μεταλλουργίες και χημικές βιομηχανίες.
Περιβαλλοντική διαφάνεια και πρόσβαση σε πληροφορίες
Η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτάσσει την πρόσβαση κάθε πολίτη και κάθε κοινωνικής ομάδας σε πληροφορίες που σχετίζονται με την κατάσταση του περιβάλλοντος. Σε χώρες με πολύ σοβαρά ελλείμματα διαφάνειας και δημόσιας λογοδοσίας, όπως η Ελλάδα, η άρνηση από τις αρμόδιες υπηρεσίες δημοσίευσης ή κοινοποίησης προς κάθε ενδιαφερόμενο εγγράφων και άλλων περιβαλλοντικών πληροφοριών ήταν πάντοτε ένα σοβαρό ζήτημα κακής διακυβέρνησης. Επιβάλλει επίσης τις διαβουλεύσεις για σημαντικές διαδικασίες λήψης περιβαλλοντικών αποφάσεων, όπως είναι οι μελέτες για την εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, οι ρυθμίσεις για την προστασία σημαντικών βιοτόπων (περιοχές Natura), και γενικά κάθε πολιτική και νομική απόφαση στο πλαίσιο της εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Επίσης ιδιαίτερα σημαντική είναι η υποχρέωση για ελεύθερη πρόσβαση κάθε πολίτη σε πληροφορίες, όπως οικονομικά στοιχεία για δημόσιες πολιτικές, δεδομένα από περιβαλλοντικές μετρήσεις και εκθέσεις για την κατάσταση του περιβάλλοντος, διοικητικές αποφάσεις, και στοιχεία για την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.
Άρνηση πρόσβασης σε περιβαλλοντικές πληροφορίες
Από το 1999 μέχρι το 2005, το WWF Ελλάς και η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία ζητούσαν εγγράφως από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων πληροφορίες σχετικά με πώς δαπανώνται οι πόροι του μοναδικού περιβαλλοντικού ταμείου της χώρας: του Ειδικού Ταμείου Εφαρμογής Ρυθμιστικών και Πολεοδομικών Σχεδίων (ΕΤΕΡΠΣ). Το ΕΤΕΡΠΣ εισέπραττε άδηλα έσοδα από περιβαλλοντικά πρόστιμα και φόρους, δίχως όμως ποτέ να δηλώνεται δημόσια οικονομικός προϋπολογισμός και απολογισμός. Σε κάθε έγγραφο αίτημά τους προς το αρμόδιο γραφείο, η απάντηση ήταν αρνητική, με αιτιολογία ότι «οικονομικής φύσεως στοιχεία δεν νοούνται ως πληροφορίες σχετικές με το περιβάλλον». Στην πραγματικότητα, το ΕΤΕΡΠΣ ήταν το προσωπικό ταμείο κάθε υπουργού ΠΕΧΩΔΕ με δεσμεύσεις χρηματοδότησης να σημειώνονται ακόμα και σε χαρτοπετσέτες. Όμως, το ΕΤΕΡΠΣ όφειλε να χρηματοδοτεί έργα αποκατάστασης και προστασίας των οικοσυστημάτων – για αυτόν τον σκοπό εισπράττονταν οι πόροι που με αδιαφάνεια διαμοιράζονταν. WWF και Ορνιθολογική υπέβαλαν αναφορά στον Συνήγορο του Πολίτη, επικαλούμενες τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την πρόσβαση σε περιβαλλοντικές πληροφορίες. Μετά από διεξοδική έρευνα, η τότε βοηθός Συνήγορος Χρύσα Χατζή εξέδωσε πόρισμα, στο οποίο επισημαίνει ότι τα δεδομένα που ζητούσαν οι δυο οργανώσεις σχετικά με τον προϋπολογισμό και απολογισμό του δημόσιου ταμείου ΕΤΕΡΠΣ «εμπίπτουν στον ορισμό της περιβαλλοντικής πληροφορίας και το Ε.Τ.Ε.Ρ.Π.Σ. όφειλε να τα δώσει».
Επίλογος: Μια από τις πιο σημαντικές περιβαλλοντικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα συντελέστηκε το 2009 από την τότε υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Τίνα Μπιρμπίλη. Η υπουργός έδωσε εντολή για διεξοδικό οικονομικό έλεγχο στα πεπραγμένα του ΕΤΕΡΠΣ, την οποία μάλιστα δημοσίευσε! Πρωτοφανές άλμα διαφάνειας, το οποίο προφανώς αποτελεί αξιέπαινη πολιτική πρωτοβουλία που χτίστηκε πάνω σε θεμέλια ευρωπαϊκού κεκτημένου. Στη βάση του πορίσματος αυτού αλλά και ευρύτερα του κεκτημένου από το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 2010 ιδρύθηκε το Πράσινο Ταμείο, το οποίο λειτουργεί με κανόνες δημοσιότητας και διαφάνειας, συνεπώς κάθε πολίτης μπορεί να πληροφορηθεί πώς αξιοποιούνται τα έσοδα που εισπράττονται από το κράτος με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος.
Οι Ευρωεκλογές θα κρίνουν την κατάσταση του περιβάλλοντος στην Ελλάδα
Σε λίγες μέρες ψηφίζουμε για τα επόμενα πέντε χρόνια της ενωμένης Ευρώπης. Η ενεργειακή πολιτική (ευτυχώς) αποτελεί αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις κατευθύνσεις της οποίας πρέπει να εναρμονίζονται τα κράτη, με εθνική ευθύνη να την έχουν επηρεάσει θετικά κατά τις διαπραγματεύσεις και βεβαίως να την εφαρμόζουν υποδειγματικά, προς όφελος της κοινωνίας και της επόμενης γενιάς ευρωπαίων πολιτών. Ρωτήσαμε λοιπόν τα κόμματα τι σχεδιάζουν για το μέλλον μας, σε περίπτωση που εκλέξουν ευρωβουλευτές.
Σε ερωτήσεις που το WWF έστειλε στα κοινοβουλευτικά κόμματα και στους ευρωβουλευτές, σχετικά με την τοποθέτησή τους στην κρίσιμη περιβαλλοντική ατζέντα της επόμενης πενταετίας, πέντε ελληνικά κόμματα (Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά και Κόσμος) δεσμεύθηκαν ότι θα στηρίξουν την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία. Εμφανίζουν όμως αποκλίσεις σε σχέση με τον κλιματικό πήχη που τοποθετεί η ίδια η επιστήμη: την ανάγκη για επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας πολύ πριν το 2050 και άμεση απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, καθώς ο χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να δεσμεύεται από ένα ισχυρότατο περιβαλλοντικό κεκτημένο και παγκόσμια πρωτοποριακή κλιματική πολιτική, είναι ευθύνη όλων μας να διεκδικήσουμε από όλα τα ελληνικά κόμματα να στηρίξουν ενίσχυση των ευρωπαϊκών πολιτικών για δυνατή κοινωνική συμμετοχή και ισχυρή προστασία κατά τη ζωτικής σημασίας πορεία προς την κλιματική ουδετερότητα.
Δείτε τι απαντήσεις έδωσαν. Αυτές είναι δεσμεύσεις, τις οποίες εάν εκλέξουν ευρωβουλευτές θα κληθούν να τιμήσουν και να ακολουθήσουν.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Ένας από τους ισχυρότερους αφορά το περιβάλλον. Όσα έχουν κερδηθεί μέχρι τώρα για τη φύση, τον καθαρό αέρα, την ποιότητα ζωής στις πόλεις, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι νίκες των πολιτών μιας Ευρώπης που είναι ενωμένη μπροστά στις περιβαλλοντικές προκλήσεις. Με την ψήφο μας πρέπει να καλέσουμε όλα τα κόμματα να υπερασπιστούν την καλή νομοθεσία που ισχύει ως περιβαλλοντικό κεκτημένο και να την ενισχύσουν.
Περισσότερα: