Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας για το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρας μας. Αντί να αναδυθούν μετά από την επώδυνη και βαθιά κρίση τα καλύτερα στοιχεία του πολιτικού συστήματος, έχουν κυριαρχήσει απωθητικές πρακτικές. Η πολιτική όπως ασκήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρας μας δεν ευθύνεται μόνο για την πορεία προς την κρίση, την χρεοκοπία και την αποτυχημένη διαχείριση της 10χρονης κρίσης αλλά και για την παράταση μιας ατμόσφαιρας παρακμής και απαξίωσης των πάντων. Η κρίση ανέδειξε, δυστυχώς, πολλά φαινόμενα τυχοδιωκτισμού και καιροσκοπισμών, αντί να ευνοήσει κόμματα και πολιτικές που θα συνέβαλαν στην ορθολογική αντιμετώπιση της κρίσης και στην αλλαγή όσων οδήγησαν στην χρεοκοπία της χώρας.
Μέσα σε αυτήν την παρακμή του πολιτικού συστήματος, οι κοκορομαχίες και η πολεμική ρητορική, η ρευστοποίηση των κομμάτων, οι «μεταγραφές» βουλευτών χωρίς συνήθως πολιτική λογική, η εμφάνιση κομμάτων χωρίς πολιτική πρόταση αλλά στη βάση της εκμετάλλευσης των συναισθημάτων οργής των πολιτών είναι η ορατή πλευρά της κρίσης. Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι η απουσία στρατηγικής που να έχει διαμορφωθεί μέσα από διάλογο και επεξεργασία και πολύ περισσότερο στρατηγικής που να έχει ευρύτερη υποστήριξη και να συγκεντρώνει συνειδητά τουλάχιστον την συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το φαινόμενο ΑΝΕΛ έχει τις ιδιαιτερότητές του. Το «κόμμα» αυτό αναδείχθηκε σε κρίσιμο παράγοντα της κεντρικής πολιτικής σκηνής παρά τον καιροσκοπικό του χαρακτήρα, εξαιτίας της επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με ένα ακροδεξιό και λαϊκιστικό μόρφωμα σε μια κυβερνητική συνεργασία στη βάση μιας αντίθεσης, και όχι ενός προγράμματος. Η “αντιμνημονιακή” στάση – ανεπεξέργαστη και χωρίς εναλλακτική πολιτική πρόταση – οδήγησε τελικά στην απότομη “προσγείωση” και σε άλλο ένα επώδυνο μνημόνιο, το οποίο περιλάμβανε ιδιαίτερα σκληρά μέτρα, και είναι πραγματικά το μόνο που εφαρμόστηκε μέχρι τέλους και χωρίς αντιδράσεις.
Όμως οι ΑΝΕΛ, αυτό το περίεργο μόρφωμα και ιδιαίτερα ο αρχηγός του «ξεπλύθηκαν» από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρωθυπουργό, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τους πολιτικούς ακροβατισμούς μιας τέτοιας συνεργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και οι ΟΠ- όσοι έχουν απομείνει στο σχήμα αυτό) δεν αγνοούσαν το ακροδεξιό και λαϊκιστικό βιογραφικό του Π. Καμμένου όταν άνοιξαν την αγκαλιά τους για αυτόν (μεταφορικά και πραγματικά) στην κυβέρνηση. Επέλεξαν, όμως, μια συνεργασία μαζί του και επιχειρηματολόγησαν σε βαθμό ευτελισμού ότι ο Π. Καμμένος δεν ήταν ακροδεξιός, αλλά ένας “λαϊκός, πολύ ζεστός άνθρωπο και κεντροδεξιός έντιμος εταίρος”. Ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος πέρα από τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον πρωθυπουργό μέχρι πρόσφατα, προσφωνούσε μόλις πριν λίγες μέρες τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ «συντρόφισσες και σύντροφοι», ενώ διαβεβαίωνε ότι τίποτα δεν θα διασπάσει την συνεργασία τους.
Όμως το “φαινόμενο” ΑΝΕΛ είχε κι άλλη μια ιδιαιτερότητα: ο αρχηγός του αποχώρησε από την κυβέρνηση με ένα σωρό ανόητους θεατρινισμούς (προβολή βίντεο για την έπαρση σημαίας στο Γράμμο, μετάληψη στην εκκλησία, ρίψη στεφάνου στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων – εξευτελίζοντας έννοιες όπως «πατρίς και θρησκεία» για μικροκομματικούς λόγους) αλλά οι περισσότεροι βουλευτές και υπουργοί του δεν ακολούθησαν τον αρχηγό τους στην αποχώρηση! Ενώ βουλευτές του είναι ταυτοχρόνως και στην συμπολίτευση και στην αντιπολίτευση. Έτσι ψάχνει τώρα δεξιά και αριστερά να βρει αυτούς που θα τον διατηρήσουν στον αφρό, να μπορεί να μιλάει στη Βουλή ως αρχηγός “ομάδας”.
Επιτέλους, τέλος;
Το “επιτέλους, τέλος” ήρθε πολύ αργά, δεν μπορεί να ξεπλύνει τον καιροσκοπισμό της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο. Κι αυτό επιβεβαιώνεται τώρα με την προσπάθεια δημιουργίας – μέσα από εκβιαστικά διλήμματα και τακτικισμούς – μιας άλλης κυβερνητικής πλειοψηφίας, χωρίς τον Καμμένο, μερικούς μήνες πριν τις εκλογές.
Μέχρι πριν λίγες μέρες και οι δύο πλευρές “ορκίζονταν” ότι θα πάνε μαζί μέχρι το τέλος της θητείας της κυβέρνησης. Ξαφνικά, ο Πάνος – αυτός ο “έντιμος” πολιτικός κατά τον πρωθυπουργό – αποφάσισε να φύγει από την κυβέρνηση για ένα θέμα που υποτίθεται ήταν στις προγραμματικές θέσεις της κυβέρνησης. Όσο περνάνε, όμως, οι ώρες, θα ακονίζονται τα μαχαίρια και θα ανεβαίνουν οι τόνοι – είτε ως αναπόφευκτη συνέπεια της προσπάθειας εκλογικής επιβίωσης του Καμμένου είτε στο πλαίσιο μιας “ελεγχόμενης” αντιπαράθεσης για την συσπείρωση των εκλογικών ακροατηρίων και των δύο κομμάτων.
Κι εκεί που ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι ο Πάνος δεν θα ρίξει την κυβέρνηση μια και δεν θα υποστήριζε πρόταση μομφής εναντίον της μαζί με την ΝΔ, ήρθε λίγο μετά ο Καμμένος για να ασκήσει κριτική στην ΝΔ ότι δεν αντιπολιτεύεται σκληρά την κυβέρνηση και να της προτείνει να πάνε μαζί (με τη ΝΔ !) να ρίξουν την κυβέρνηση, με τον όρο η ΝΔ να κατέθετε πρόταση μομφής και να δεσμεύονταν ότι δεν θα αναγνωρίσει ποτέ την γειτονική χώρα με ονομασία που περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”. Έτσι ο “έντιμος” Πάνος αρχίζει να συμπεριφέρεται ως ταύρος σε υαλοπωλείο, και κανείς δεν ξέρει μέχρι που θα φτάσει.
Μήπως λοιπόν αύριο ο “έντιμος” και συμπαθής “κεντροδεξιός”, (ξανα)γίνει ο ακροδεξιός και ανεύθυνος;
Στην πολιτική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ξαφνικά υπέρμαχος μιας προοδευτικής συνεργασίας (με ποιους;) εναντίον της ακροδεξιάς και των λαϊκιστών, πριν ακόμα αποχωρήση καλά – καλά ο Καμμένος. Αλλά δεν μπορεί να έκλεισε έτσι εύκολα αυτό το θέμα. Είναι βέβαια σημαντικό να περάσουμε σε αντιπαραθέσεις πολιτικών προγραμμάτων, αλλά πριν κλείσει αυτή η “παρένθεση” (συνεργασίες χωρίς αρχές και πρόγραμμα) να θυμίσουμε τι ήταν και είναι ο “έντιμος Πάνος” και τι έχουν καταπιεί “φίλοι και φίλες” του ΣΥΡΙΖΑ, που αν και ήξεραν ότι είναι ακροδεξιός, το χειρότερο παράδειγμα πελατειακών σχέσεων και ψεκασμένος, τον ξέπλυναν και τον δέχθηκαν στην μεγάλη …κυβερνητική οικογένεια.
Δυστυχώς, η πιο μεγάλη ζημιά που έκανε σε ηθικό και πολιτικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα μέλη του και ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του αποδέχθηκαν πολύ εύκολα την συνεργασία με το ακροδεξιό και λαϊκίστικο μόρφωμα, ξεπλένοντας τον ίδιο τον Π. Καμμένο και την πολιτική του, την ίδια περίοδο που ξεπερνούσε με ένα γενικόλογο “είχαμε αυταπάτες” την απουσία σχεδίου και προγράμματος για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Αν δεν εφαρμόστηκε, όμως, το “αντιμνημονιακό” σχέδιο (που ήταν αυταπάτη), αν δεν υπήρχε ένα εναλλακτικό, ισορροπημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση (όχι απλώς ολοκλήρωσης του 3ου μνημονίου), τι δικαιολογεί αυτή την ετερόκλητη συμμαχία; Μήπως η αντιμετώπιση της διαφθοράς; Ελάχιστα πραγματικά έχουν γίνει, πέρα από τις κοκκορομαχίες. Μήπως η αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων που οδήγησαν στην κρίση και στη χρεοκοπία; Οι πολίτες δεν βλέπουν να έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στη ζωή τους.
Πριν λοιπόν μπούμε στη συζήτηση αν υπάρχουν ή όχι δυνατότητες για την μεγάλη “προοδευτική συνεργασία”, ας δούμε με ποιον συνεργάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και με ποιον θα συνέχιζε μαζί …μέχρι, αν ο τυχοδιώκτης Καμμένος δεν αποφάσιζε να πηδήξει από το σκάφος για την εκλογική επιβίωσή του (παρά τις διάφορες υποσχέσεις ότι θα πήγαιναν μέχρι τέλους μαζί).
Ήταν άγνωστο το …βιογραφικό του Καμμένου;
Τώρα που ο Πάνος έκανε άλλη μια φορά κολοτούμπα κι έγινε παρελθόν, πολλοί φίλοι στον ΣΥΡΙΖΑ θα θυμηθούν, ίσως, τι ήταν και τι είναι πραγματικά ο Καμμένος: προσπάθεια πώλησης όπλων στην Σαουδική Αραβία, επίδειξη “ψευτοτσαμπουκά” στις σχέσεις με Τουρκία, χλυδάτη ζωή (καζίνο στο Λονδίνο), φωτογραφίες αγκαλιά με τους Χρυσαυγίτες στη Ρω, υβριστικά και χυδαία σχόλια στο twitter και στη Βουλή εναντίον των “αντιπάλων” (“στα τέσσερα”, “γερμανοτσολιάδες”, “νυφούλα” κα), μηνύσεις κατά δημοσιογράφων, ρητορική μίσους κατά των “αντιπάλων”, αδιαφανής κι αναποτελεσματική διαχείριση “εν λευκώ” κονδυλίων για το προσφυγικό κ.ά. Το κακό είναι ότι αποδέχτηκαν αυτού του είδους την “πολιτική”, όσο ήταν κυβερνητικοί εταίροι.
Όμως ο Καμμένος δεν είναι σημερινός, έχει μια διαδρομή στις χειρότερες παραδόσεις της ΝΔ: “Κένταυροι” και “Rangers”, οι ομάδες κρούσης της νεολαίας της ΝΔ, πελατειακές σχέσεις, εμπλοκή σε περίεργες οικονομικές υποθέσεις (ο εισαγγελέας είχε στείλει στη Βουλή το 1996 την δικογραφία κατά όλων των μελών του ΔΣ εταιρίας, στην οποία είχε διοριστεί ο Καμμένος, με τις κατηγορίες της απιστίας, της υπεξαίρεσης και της πλαστογραφίας, αλλά η άρση της ασυλίας του Καμμένου απορρίφθηκε από τη Βουλή). Για χρόνια περιφέρονταν στα ΜΜΕ για να καταγγείλει γερμανοτσολιάδες, νεοναζί (εννοώντας την σύγχρονη Γερμανία και τη Μέρκελ), “ψεκασμούς” για να μην αντιδρούν οι πολίτες και άλλα πολλά. Παρουσιάστηκε μάλιστα ως κατεξοχήν γνώστης του φαινομένου της τρομοκρατίας, “φωτογραφίζοντας” ως αρχηγό της “17 Νοέμβρη” τον Ανδρέα Παπανδρέου, και ως “συμπαθούντες” τους τρομοκράτες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Φώτης Κουβέλης, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Νίκος Μανιός, ο Περικλής Κοροβέσης κα. Δεν δίστασε να ζητήσει την απελευθέρωση των χουντικών, να εναγκαλίζεται τον Κάρατζιτς και τον Μλάντιτς.
Η νέα ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος
Για άλλη μια φορά βλέπουμε κόμματα όπως η Ένωση Κεντρώων, οι ΑΝΕΛ ή και το Ποτάμι να ρευστοποιούνται, γιατί δεν συγκροτούνται στη βάση πολιτικών προγραμμάτων αλλά ετερόκλιτων “συσπειρώσεων” που εκμεταλλεύονται – “πετυχημένα” εκλογικά – την κρίση και την οργή που αυτή γέννησε. Την ίδια στιγμή επιδιώκεται ένας νέος διπολισμός μέσα από μια ακραία πόλωση κι αντιπαράθεση, συχνά χωρίς να υπάρχουν πραγματικές πολιτικές διαφορές τέτοιου μεγέθους που να δικαιολογούν αυτή την ένταση, κάτι που απωθεί τους πολίτες από οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση και ενασχόληση.
Η ανάδειξη μιας σοβαρής, εναλλακτικής πολιτικής πρότασης στις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές αποτελεί πλέον θέμα επιβίωσης της χώρας. Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θα κάνουν ότι είναι δυνατόν να υπάρξει μια τέτοια συγκρότηση και παρέμβαση ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων και νέων πολιτικών υποκειμένων στη βάση μιας συνεκτικής πολιτικής πρότασης και προγράμματος που θα προσφέρει λύσεις και θα ανοίγει δρόμους για ενίσχυση της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της μετάβασης σε ένα πιο οικολογικό/πράσινο και κοινωνικά υπεύθυνο παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο, στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων μέσα από πρακτικές που επιλύουν ζητήματα, στην δημιουργία κοινωνικά και περιβαλλοντικά χρήσιμων θέσεων εργασίας.