Περπάτησα στα συντρίμμια αυτού που μου είπαν ότι κάποτε ήταν μια σφιχτοδεμένη κοινότητα που τώρα είναι σπασμένα γυαλιά, μπάζα και ατσάλι που τρίζουν κάτω από τα πόδια μου. Σπίτια ανοιχτά σε φέτες, το περιεχόμενό τους εκτεθειμένο σαν κουκλόσπιτα, το εσωτερικό των ζωών αποκαλυμμένο.
Κόντρα στα γκρίζα ερείπια, αναδύθηκαν απόκοσμα απομεινάρια κανονικότητας, όπως ένας καναπές σε ένα διαμέρισμα στον τρίτο όροφο χωρίς τοίχους, ή ένας πίνακας στον μοναδικό τοίχο που έμεινε όρθιος μετά από μια έκρηξη.
Κοίταξα αυτό που ήταν κάποτε ένα παιδικό υπνοδωμάτιο, με ροζ κουβέρτες, ένα ντουλάπι, ράφια γεμάτα βιβλία, παιχνίδια. Έμοιαζε με το δωμάτιο οποιουδήποτε 12χρονου κοριτσιού, από οποιαδήποτε οικογένεια της μεσαίας τάξης, οπουδήποτε στον κόσμο. Ήταν σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτο. Το κοριτσάκι θα ήταν ασφαλές αν δεν βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο με την οικογένειά του όταν χτυπήθηκε το σπίτι.
Οδηγώντας στη Γάζα, δεν υπάρχει ποτέ πολύς χρόνος για προβληματισμό. Η συνοδεία βοήθειας πρέπει να συνεχίσει να κινείται.
Στη διαδρομή είδαμε το ίδιο θέμα να επαναλαμβάνεται από γειτονιά μετά από γειτονιά: οι βασικές ανάγκες δεν καλύπτονται. Οι άνθρωποι χρειάζονται νερό και τροφή. Τα νοσοκομεία χρειάζονται φάρμακα. Αυτή η συνοδεία έχει όλα αυτά τα πράγματα. Όμως, παρά τις προσπάθειές μας και των συναδέλφων μας στον ΟΗΕ, ξέρω ότι δεν είναι αρκετό. Δεν είναι αρκετό.
Όπως σημείωσε ένας από τους συναδέλφους μου στη UNICEF, μόλις μερικές εβδομάδες μετά τον πόλεμο, οι δολοφονίες και ο ακρωτηριασμός παιδιών, οι απαγωγές παιδιών, οι επιθέσεις σε νοσοκομεία και σχολεία και η άρνηση της πρόσβασης σε ανθρωπιστική βοήθεια αποτελούν κηλίδα στη συλλογική μας συνείδηση. Ήταν αλήθεια τότε, ισχύει και τώρα.
Από την πόλη της Γάζας πιέσαμε πιο βόρεια, προς την Τζαμπαλίγια. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν οι σωροί από σάπια σκουπίδια έξω από νοσοκομεία, γραφεία και σχολεία. Οι υπηρεσίες αποχέτευσης και αποκομιδής σκουπιδιών έχουν καταρρεύσει εντελώς, φυσικά, καθώς τα φορτηγά δεν έχουν καύσιμα για να τα συλλέξουν και η σύγκρουση έχει εκτοπίσει τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που κάνουν αυτές τις δουλειές ούτως ή άλλως. Ένα νοσοκομείο που επισκεφτήκαμε, το Αραβικό Νοσοκομείο Al-Ahli, ήταν εντελώς χαοτικό. Ήταν κατάμεστο, δυνατό, έντονο. Τα φορτηγά μας παρέδιδαν ιατρικές προμήθειες ενώ τραυματίες μεταφέρονταν εσπευσμένα αιμορραγώντας.
Τελικά επιστρέψαμε στα νότια της Γάζας, σε αυτό που ονομάζουμε Κοινό Επιχειρησιακό Κέντρο. Εκεί συναντιούνται δεκάδες εργαζόμενοι του ΟΗΕ για να συζητήσουν την επόμενη αποστολή. Η διάθεση ήταν σκοτεινή. Όλοι γνωρίζουμε τι χρειάζονται οι παλαιστινιακές οικογένειες: χρειάζονται περισσότερα από όλα , ειδικά φάρμακα, νερό, καύσιμα, τρόφιμα.
Αλλά η πραγματική ασφάλεια για τα παιδιά της Γάζας εξαρτάται από τα μέρη της σύγκρουσης που διασφαλίζουν ότι οι ανθρωπιστές έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στους αμάχους όπου κι αν βρίσκονται… από την ικανότητά μας να φέρουμε νερό, βασικά τρόφιμα, συμπληρώματα διατροφής, καύσιμα και άλλες ανθρωπιστικές προμήθειες στην επικράτεια… και από τα μέρη που εφαρμόζουν άμεση ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός.
Αν δεν πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, τα παιδιά στη Γάζα κινδυνεύουν τώρα από τον ουρανό, αρρώστιες στο έδαφος και θάνατο από πείνα και δίψα. Πουθενά δεν είναι ασφαλές.
Τα παιδιά της Γάζας έχουν υποφέρει αρκετά. Χρειαζόμαστε μια ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός και ειρήνη, τώρα.
Ο Τζέιμς Έλντερ είναι ο εκπρόσωπος της UNICEF. Ακολουθήστε τον @1james_elder
Για περισσότερα σχετικά με την κατάσταση στη Γάζα και την απάντηση της UNICEF, κάντε κλικ εδώ .