Στέλιος Κυμπουρόπουλος:

«Ας μη γίνει η αναπηρία βορά εκμετάλλευσης»

«Τη φετινή εκλογική χρονιά, πολλά άτομα με αναπηρία βρίσκονται σε δημοτικά, περιφερειακά και ευρωπαϊκά ψηφοδέλτια διάφορων συνδυασμών διεκδικώντας τη ψήφο των συμπολιτών μας. Μεταξύ αυτών και εγώ. Το όνομά μου είναι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και ανήκω στην κοινωνική ομάδα των ατόμων με αναπηρία. Είμαι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου και χρειάζομαι την υποστήριξη άλλων ατόμων για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις βασικές, και όχι μόνο, ανάγκες της καθημερινότητάς μου. Χρειάζομαι αυτό που λέγεται «Ανεξάρτητη Διαβίωση». Είμαι υποψήφιος ευρωβουλευτής με το συνδυασμό «ΠΡΑΣΙΝΟΙ – Αλληλεγγύη, Δημιουργία, Οικολογία» και οι στόχοι που έχω θέσει μέσα από την ανάδειξη αυτού του συνδυασμού είναι η εφαρμογή των αρχών της Ανεξάρτητης Διαβίωσης, και κυρίως του Προσωπικού Βοηθού. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πολιτικό μου ενδιαφέρον.

Διάλεξα να είμαι σε αυτό το χώρο για τους προσωπικούς μου λόγους, χωρίς να εκπροσωπώ κανέναν, χωρίς να με έχει ορίσει κανένας ως αντιπρόσωπο όλων των ατόμων με αναπηρία, χωρίς ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά που έχω και λέγεται αναπηρία να προσδιορίζει και να τονίζει ολόκληρη την πορεία μου. Ξεκίνησα αυτήν την προσπάθεια γιατί πιστεύω στη βελτίωση, πιστεύω στα καλά παραδείγματα, πιστεύω πως η αναπηρία είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο. Και μαζί με την Υγεία, μαζί την Παιδεία, μαζί με τα ανθρώπινα δικαιώματα θέλησα να διεκδικήσω για την Ελλάδα μας το καλύτερο. Βρέθηκα εδώ ως άτομο, ως μονάδα, και κανείς δε με όρισε με δημοκρατικές διαδικασίες «εκπρόσωπό» του. Το μόνο που επιθυμώ είναι να συνεργαστούμε οι άνθρωποι μαζί για να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες μας. Και έτσι, φιλοδοξώ, εάν με επιλέξετε, να εκπροσωπήσω και όσους πιστεύουν στις ίδιες με εμένα αξίες.

Καθένας μπορεί να αναφέρεται σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, ή υποσύνολα αυτής, και δε χρειάζεται ο ίδιος ή ο κομματικός του συνδυασμός να γενικεύει, γιατί κάθε φορά που γίνεται αυτό, το αποτέλεσμα του λάθους γιγαντώνεται. Κάθε φόρα δημιουργούνται μικροπολιτικές που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα που βιώνει κάποιος.

Ας μη γίνει η αναπηρία βορά εκμετάλλευσης, δόνησης του συναισθήματος και συγκίνησης για ακόμα μια φορά. Ας εκτιμηθούν συνολικά τα χαρίσματα, οι δεξιότητες, οι γνώσεις και η εμπειρία του ατόμου χωρίς να τονισθεί ένα μοναδικό ατομικό χαρακτηριστικό.»