Της Έλενας Μπότση
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου στην Βόρεια Αττική επισκεφτήκαμε μία μικρή ομάδα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ τις πληγείσες περιοχές μέχρι Βραυρώνα και Νέα Μάκρη καταλήγοντας στη Νέα Μάκρη όπου μας περίμενε για ενημέρωση η φίλη Maria Leoni.
Πρώτος σταθμός μας ήταν το Κτήμα Αρβανίτη στις Αφίδνες (Κιούρκα), από το οποίο πολλοί/ες από εμάς προμηθευόμαστε βιολογικά προϊόντα του βιοκαλλιεργητή Θοδωρής Αρβανίτης. Συγκλονιστικές ήταν οι αφηγήσεις του Θοδωρή για την πυρκαγιά που κατέστρεψε ολοσχερώς το κτήμα του με όλες τις εγκαταστάσεις, αλλά και για την (μη) αντιμετώπισή της.
Σε κατάμαυρη κόλαση έχει μετατραπεί ένας μέχρι πριν λίγες μέρες επίγειος παράδεισος σε μία διαδρομή μέσα από την οροσειρά της Πεντέλης που είναι εφιαλτική. Αποκαΐδια από τις κερασιές, τις καρυδιές, τους στάβλους με τα γουρούνια, τις κότες, τις κατσίκες, τις εγκαταστάσεις με το τυροκομείο, το κελάρι με τα κρασιά, τον ξενώνα για τους φιλοξενούμενους εκπαιδευόμενους επισκέπτες, τις καλύβες και τα σπιτάκια των εργατών που έμειναν χωρίς δουλειά, τις πανάκριβες υποδομές στα ποτιστικά, στο ρεύμα, στους πίνακες, στους ψυκτικούς θαλάμους και τις αποθήκες, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από όλα αυτά που είδαμε συγκλονισμένοι. Το μόνο που έμεινε είναι ένα χωράφι παραδίπλα με κηπευτικά, απ’όπου ο Θοδωρής μπορεί να γεμίζει μερικά καλάθια για κάποιους λίγους στην πρωτεύουσα.
Αγώνας και προσπάθειες 35 χρόνων με μεράκι, προσωπική εργασία, όραμα και πίστη στη βιολογική γεωργία έγιναν στάχτη μέσα σε λίγες ώρες. Δάκρυα στα μάτια έφερε η ερώτηση που απευθύναμε στο Θοδωρή «τι σκέφτεσαι για την επόμενη μέρα», και η απάντηση αναμενόμενη, «και ένα εκατομμύριο να μου έδιναν δεν θα ξανάκανα το ίδιο πράγμα».
Η φάρμα του Αρβανίτη έχει γράψει ιστορία με το Οικοσχολείο όπου έχουν εκπαιδευτεί δεκάδες μαθητές και ενήλικες για τις βιολογικές καλλιέργειες, με το θεατράκι που έδινε μια πολιτιστική ανάσα μέσα σε έναν φυσικό χώρο, με ξεναγήσεις και εκδηλώσεις. Το κτήμα του Θοδωρή ήταν περισσότερο από ένα βιολογικό κτήμα, ήταν ένα κίνημα.
Είναι τραγικό να χάνεται μία από τις ελάχιστες βιολογικές φάρμες της Αττικής για έναν πληθυσμό σαν αυτό της Αθήνας και μάλιστα τόσο άδικα. Γιατί άδικα; Εδώ αρχίζει το ακόμα πιο μεγάλο δράμα, αυτό της ‘πυρόσβεσης’.
Το κτήμα δεν βρίσκεται μέσα σε δάσος, η φωτιά τον επισκέφτηκε αφού διένυσε χαμηλή βλάστηση. Στην αρχή βρέθηκαν 4 πυροσβεστικά του Δήμου και στη συνέχεια 10 οχήματα της Πυροσβεστικής μπροστά στο κτήμα, δηλαδή σύνολο 14 πυροσβεστικά, που όμως δεν μπόρεσαν να σώσουν τον πυρήνα του αγροκτήματος με τις υποδομές και τον εξοπλισμό, δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα. Αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό του προβλήματος που λέγεται δασοπυρόσβεση.
Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας, όταν ακούγαμε, ότι τα οχήματα και οι Πυροσβέστες καθόντουσαν παθητικά και την κοίταζαν να ολοκληρώνει το έργο της χωρίς ρήψεις νερού.
Όταν ο ιδιοκτήτης του κτήματος τους παρακαλούσε τουλάχιστον να σβήσουν το σπίτι του, να σωθεί έστω ένα δωμάτιο για να μπορεί να κοιμηθεί, ήρθε η ανομολόγητη ερώτηση από Πυροσβέστη, «δείξε μου το συμβόλαιο του σπιτιού» και η απάντηση «μέχρι να το βρω το σπίτι μου θα έχει καεί» και έσωσε μόνος του με τα χέρια του ένα δωμάτιο στο υπόγειο με το κρεβάτι του, τον υπολογιστή του και κάποια πράγματα ακόμα.
Αυτό τον διάλογο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ… είναι η πεμπτουσία της ελληνικής πολιτικής διαχείρισης, του κυνισμού και της υποκρισίας, η αδυναμία της να προστατεύσει τη φύση, αλλά και ενδεικτικός της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, μέρους έστω, του πυροσβεστικού σώματος.
Ο Θοδωρής θα ξαναστείσει όμως το κτήμα του, γιατί πιστεύει σε αυτό που κάνει και έχει τη δύναμη να ξαναρχίζει από το μηδέν με τη συμπαράσταση του κόσμου που είναι συγκινητική. Η Αττική χρειάζεται πολλά χρόνια και μεγάλη προσπάθεια για να ξαναγίνει πράσινη ώστε να μπορεί να αναπνέει η πρωτεύουσα και όλο το λεκανοπέδιο που μετράει πλέον ελάχιστες εναπομείνασες πράσινες νησίδες.
Το βέβαιο είναι ότι για τη δασοπυρόσβεση και την προστασία της φύσης γενικότερα επιβεβλημένη είναι η ριζική αναθεώρηση της πολιτικής που ακολουθείται.