Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε εισιτήριο για την πολύ ωραία παράσταση “είμαι πράσινος” που είδαμε να ανεβάζουν στη ΔΕΘ – σε διαφορετικές ημερομηνίες και σκηνοθεσία – οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, ο Κ. Μητσοτάκης, πρωθυπουργός και Α. Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός, νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ομολογούμε ότι η παράσταση ήταν καλοστημένη, συγκινητική, με υψηλούς στόχους και απευθύνονταν στο παγκόσμιο κοινό, όχι μόνο στους εδώ ψηφοφόρους, έ, θεατές.
Δυστυχώς, όμως τα παχιά τα λόγια συνοδεύονται από απαράδεκτα έργα, που επιβεβαιώνουν ότι όλοι οι πολιτικοί εμφανίζονται ανέξοδα “δεσμευμένοι” στον …αγώνα για το κλίμα – έχει γίνει πολύ της μόδας να μιλάνε πλέον όλοι για το κλίμα, αυτό είδαμε και στις ομιλίες στη ΔΕΘ – αλλά στην πράξη (κυβερνήσεις και κόμματα) κινούνται προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Σχετικά με τις πράξεις της νέας κυβέρνησης: Ο πρωθυπουργός χρειάστηκε πολύ λίγο χρόνο για να ξεχάσει τα μεγάλα λόγια “ανάπτυξη με σεβασμό του περιβάλλοντος” και τη συμφωνία του με την καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ για συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών με βάση ένα δεκαετές “Πράσινο πρόγραμμα ανάπτυξης”, και παρουσίασε γρήγορα ένα μοντέλο πολιτικής που “τα δίνει όλα για χάρη μιας ανάπτυξης που καταστρέφει περιβάλλον και κοινωνία”. Έτσι, όμως αποδεικνύει με τα έργα της η νέα κυβέρνηση ότι προωθεί ότι πιο ξεπερασμένο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και επικίνδυνο για την επιβίωσή μας
– Προσπάθησε πριν λίγες μέρες να περάσει ένα ακραίο μοντέλο καταστροφής του αιγιαλού και της παράκτιας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, αλλά αναγκάστηκε – προς το παρόν – να το αποσύρει μετά την κατακραυγή που ξεσήκωσε!
– Υποσχέθηκε στη Θεσσαλονίκη ότι «θα δώσει την εκτροπή του Αχελώου» στη Θεσσαλία, παρά τις απορρίψεις του έργου από το Συμβούλιο της Επικρατείας 5 φορές και παρά το γεγονός ότι αυτό το έργο αντίκειται στην στρατηγική για την διαχείριση των υδατικών πόρων, και ενώ υπάρχουν εναλλακτικές που είναι οικονομικές και οικολογικές, προς όφελος της γεωργίας, των γεωργών και του περιβάλλοντος, και σε κάποιες περιπτώσεις εφαρμόζονται ήδη!
– Τώρα δια χειρός υπουργού Α. Γεωργιάδη, προωθεί ρυθμίσεις που θα επιδοτούν με δημόσιο χρήμα και θα απαλλάξουν από …γραφειοκρατικά περιβαλλοντικά εμπόδια όσους επενδύουν σε εξορύξεις, υποδομές υδρογονανθράκων, μεγάλα τουριστικά πρότζεκτ, συγκέντρωση της οικονομικής και εμπορικής δραστηριότητας σε υπερκαταναλωτικά MalL, καζίνο, ουρανοξύστες στην Αττική και άλλα…”πράσινα”…
– Με διαδικασίες εξπρές προσπαθεί να αναθέσει όλες τις αρμοδιότητες έγκρισης επενδυτικών σχεδίων στον …υπουργό, κατεδαφίζοντας όλο το θεσμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο και γράφοντας στα παλαιά των υποδημάτων διεθνείς συμφωνίες, Οδηγίες, εθνική νομοθεσία, επιστρέφοντας τη χώρα σε ένα μοντέλο άγριας ανάπτυξης σε βάρος όλων, που οδήγησε σε υποβάθμιση περιοχών (Δυτική Αττική, λιγνιτικές περιοχές, εγκαταλειμμένες σήμερα βιομηχανικές περιοχές), αγνοώντας αυτό που μόλις πρόσφατα δήλωσε η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) Ursula von der Leyen: “Θέλουμε ένα Ευρωπαϊκό Πράσινο Συμβόλαιο να γίνει ένα ευρωπαϊκό σήμα κατατεθέν. Στο κέντρο του European Green Deal είναι η δέσμευσή μας να γίνουμε η πρώτη ήπειρος κλιματικά – ουδέτερη (που δεν επηρεάζει το κλίμα). Είναι, επίσης, μια υποχρεωτική μακροχρόνια οικονομική επιλογή: αυτοί που δρουν πρώτοι και πιο γρήγορα θα είναι αυτοί που αρπάζουν τις ευκαιρίες που πηγάζουν από μια οικολογική μετάβαση (ΣΣ σε ένα διαφορετικό, πιο οικολογικό, οικονομικό μοντέλο).” Θα περιμέναμε να δούμε τη χώρα έστω και με καθυστέρηση 20 χρόνων να αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον της είναι σε μια πράσινη οικονομία, και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να επενδύσουμε στην έρευνα, στη γνώση, στην καινοτομία, σε νέα οικονομικά και παραγωγικά μοντέλα, σε νέους πράσινους τομείς (όχι απλώς να προσθέσουμε μερικά φωτοβολταϊκά και μερικές ανεμογεννήτριες)
Σχετικά με την προηγούμενη κυβέρνηση, νυν αξιωματική αντιπολίτευση: Στην ομιλία και στην συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη, ο Αλέξης Τσίπρας, αφού ολοκλήρωσε όλο τον κύκλο παραχώρησης συμβάσεων έρευνας κι εξόρυξης υδρογονανθράκων, αφού γιόρτασε μαζί με τις μεγάλες επιχειρήσεις την υπογραφή των συμβάσεων, τώρα συνειδητοποίησε ότι “το πετρέλαιο είναι το παρελθόν”, ότι “πρέπει να βγούμε από αυτό για προστασία του κλίματος”. Τώρα δηλώνει σχεδόν πράσινος, μια και ξέχασε ότι προσπαθούσε να παρατείνει τη λειτουργία ακόμα και των πιο ρυπογόνων λιγνιτικών μονάδων ή ότι προσπάθησε να νομιμοποιήσει τις “αστικές πυκνώσεις” (λέγε αυθαίρετα) μέσα σε δασικές περιοχές, ότι προσπάθησε να τακτοποιήσει αυθαιρεσίες στην παράκτια ζώνη. Στην αντιπολίτευση τώρα …ανακάλυψε την πράσινη πολιτική, την υποχρέωσή μας να προστατέψουμε το κλίμα, την ανάγκη να στραφούμε σε πράσινες πολιτικές. Και μάλιστα δηλώνει ότι είναι έτοιμος να παίξει τη γέφυρα μεταξύ διαφορετικών πολιτικών οικογενειών (αριστερά, σοσιαλδημοκρατία, πράσινοι) σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μην εκπλαγείτε αν αύριο προτείνει να ονομαστεί ο Σύριζα “Πράσινη Αριστερά” για να ξεπλύνει όσα έκανε ως κυβέρνηση αλλά και διαπιστώνοντας το μεγάλο κενό “πράσινης πολιτικής” που συνεχίζει να υπάρχει στην Ελλάδα (και εξαιτίας λαθών του ίδιου του χώρου μας). Mε ένα “συγνώμη, καθυστερήσαμε”, ξεπλένονται όλα (όπως παλιότερα “είχαμε κάποιες ψευδαισθήσεις”); Ναι αλλά η παραχώρηση του 1/3 της ξηράς και της θάλασσας στις πετρελαϊκές πολυεθνικές εταιρίες για τα επόμενα 10-99 χρόνια ξεχνιούνται; Η κολοτούμπα στο “Ελληνικό” ή το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα για τη διαχείριση των απορριμμάτων, των αποβλήτων ή των εξορύξεων είναι απλώς μια …καθυστέρηση;
Οι πολιτικοί είναι καλοί στην επικοινωνιακή διαχείριση των θεμάτων, είναι απελπιστικά ανυπόληπτοι όταν πρέπει να κάνουν πράξη τα λόγια. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν μπορούν κάποιοι να νομίζουν ότι μπορεί να κοροϊδεύουν πολλούς για πολύ. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν έχουμε άλλο χρόνο, να πιστεύουμε δηλαδή ότι με τα λόγια θα αντιμετωπιστεί η κλιματική και οικολογική κρίση. Λέμε στοπ στα μεγάλα λόγια, στις ψεύτικες υποσχέσεις. Είναι η ώρα του μεγάλου ΝΑΙ ή του μεγάλου ΟΧΙ στην πράξη, όχι στα λόγια, και αφορά κάθε έναν και κάθε μία καθώς και όλους μαζί ως κοινωνία, δεν είναι υπόθεση μόνο των παιδιών γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αυτός ο χρόνος πλέον. Αν δεν δράσουμε κι αλλάξουμε σχεδόν τα πάντα μέσα στα επόμενα 10-20 χρόνια, το κόστος για τα παιδιά μας, την κοινωνία και τον πολιτισμό θα είναι ασύλληπτο. Ήδη ως χώρα χάσαμε πολύ χρόνο, το κόστος είναι ήδη μεγάλο στην οικονομία, στην γεωργία, στην ενέργεια, στον οικογενειακό προϋπολογισμό, στις αναγκαίες επενδύσεις, στις ευκαιρίες για νέες θέσεις εργασίας
Μήπως όμως και εμείς ως κοινωνία και πολίτες αλλά και ο “πράσινος χώρος” ευθυνόμαστε – με τα λάθη και τις αδυναμίες μας – για το ότι πολιτικοί στην Ελλάδα συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο; Μήπως ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί ένα μαζικό, ενιαίο, δυναμικό πράσινο κίνημα που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να σαρώσει και το ελληνικό πολιτικό σύστημα ένα πράσινο κύμα, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και εκτός ευρωπαϊκής ηπείρου;