Ο τραγικός θάνατος του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη θέτει επί τάπητος το ζήτημα της έξαρσης της κοινωνικής βίας, που δεν περιορίζεται στον οπαδικό χώρο αλλά απλώνεται μέσα στα σπίτια, τις οικογένειες, τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο παρατεταμένος εγκλεισμός λόγω των μέτρων της πανδημίας ενίσχυσε τα φαινόμενα βίας αλλά αυτά προϋπήρχαν και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Οι συμμορίες στις γειτονιές και τα κέντρα των μεγαλουπόλεων, η κουλτούρα της βίαιης επίλυσης των διαφορών, η διαστρέβλωση της φυσιολογικής ανάγκης των νέων να ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός που καλλιεργούνται χρόνια σε πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, η ενίσχυση των οπαδικών στρατών από τους μεγαλοπαράγοντες των αθλητικών ομάδων, η έλλειψη οραμάτων και υψηλών αξιών από το περιεχόμενο της παιδείας, η έμφυλη και σεξουαλική βία στην καθημερινή ζωή, η αναπαραγωγή των στερεότυπων φύλου, των πατριαρχικών δομών και τις σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στους ανθρώπους, απαιτούν μια συνολικά διαφορετική οπτική και νέα εργαλεία αντιμετώπισης.
Με τις δομές του κοινωνικού κράτους να καταρρέουν, με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να αναπαράγει όλες τις συντηρητικές αρχές και πολιτικές, με την υποβάθμιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση επιβολής του νόμου και της ευταξίας δεν μπορεί να έχει μόνιμα αποτελέσματα.
Βιώνουμε εποχές όπου η ακρότητα διαχέεται κοινωνικά και αντεπιτίθεται στις ζωές μας και στη ζωή την ίδια. Η ευθύνη μας να αντιδράσουμε σκεπτόμενα, δημιουργικά και συγκροτημένα γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερη.
Η σταθερή προσήλωση των Πράσινων στις αρχές της μη βίας και της ανοιχτής κοινωνίας είναι ο δρόμος που μας βγάζει από τον φαύλο κύκλο της σύγκρουσης, ο δρόμος της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, του ήπιου πολιτισμού στις προσωπικές, κοινωνικές, πολιτικές και διεθνείς σχέσεις. Είναι ο δρόμος που αποκλείει τις συντηρητικές και επικίνδυνες για τη Δημοκρατία προκλήσεις και πρακτικές, τα πολιτικά παραπετάσματα αποπροσανατολισμού από την πραγματικότητα, την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας κοινωνίας που θα σιωπά, θα πλένει τα χεράκια της, θα βλέπει τηλεόραση και θα καταναλώνει.
Η ελπίδα μας εναποτίθεται στην ανάπτυξη των οικολογικών αξιών, του νέου φεμινιστικού κινήματος και κάθε κίνησης που υπερασπίζεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την ελευθερία της έκφρασης και την προστασία του ανοιχτού πνεύματος.