Πολιτικές θέσεις των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για ένα νέο ξεκίνημα

Ποια θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση;

Η κρίση που «αιφνιδίασε» τους πάντες, αν και γνώριζαν

Πριν από 7 χρόνια, στις 23 Απριλίου 2010, ο τότε Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης που περιλαμβάνει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Μερικά χρόνια πριν η τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή διαβεβαίωνε ότι η χώρα ήταν θωρακισμένη απέναντι στην παγκόσμια τραπεζική κρίση, αν και όλα τα μηνύματα προειδοποιούσαν για την επερχόμενη καταιγίδα. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς ήταν αμέριμνοι, παρά τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονταν στον οικονομικό και πολιτικό ορίζοντα που απειλούσαν το σκάφος. Ενώ η Ελλάδα έμπαινε στο 1^ο Μνημόνιο, το Ευρωκοινοβούλιο υπερψήφιζε μια έκθεση του πράσινου Ευρωβουλευτή Sven Giegold για μεταρρυθμίσεις στην Ευρωζώνη, υιοθέτηση μιας σταδιακής αμοιβαιοποίησης του χρέους για την αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης χρέους κα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, όμως, είχε «αιφνιδιαστεί», αν και ήξερε καλά την εκκρηκτική άνοδο των ελλειμμάτων, του χρέους, της έλλειψη ισορροπίας στο εμπορικό ισοζύγιο, τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κυρίως την διαφαινόμενη κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων (το αργότερο μέχρι το 2011).

Γιατί τράβηξε τόσο η «εξυγίανση» και οδήγησε στην διάλυση της κοινωνικής συνοχής;

Στα χρόνια της κρίσης αποδείχτηκαν εξίσου αποτυχημένα και τα δύο κυρίαρχα μοντέλα «εξυγίανσης» – αντιμετώπισης των δημοσιονομικών αλλά και διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας που εφαρμόστηκαν:

• αυτό της εσωτερικής υποτίμησης, της απορρύθμισης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας,

• αυτό της αύξησης των εσόδων του δημοσίου μέσω της ισοπεδωτικής υπερ-φορολόγησης της μεσαίας τάξης που δήθεν θα αναδιένεμε τον πλούτο υπέρ των μη-εχόντων και του δημόσιου τομέα.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά δυστυχώς και οι δανειστές, δεν επεξεργάστηκαν και δεν προώθησαν, διότι αδυνατούν πολιτικά να το κατανοήσουν, ένα τρίτο, διαφορετικό, μοντέλο όπου οι δημοσιονομικοί στόχοι (μείωση ελλείμματος, χρέος, ισορροπία εμπορικού ισοζυγίου κα) θα επιτυγχάνονταν μέσα από ένα μείγμα διαφορετικών πολιτικών όπου τα δημοσιονομικά μέτρα και οι περικοπές θα ήταν πιο περιορισμένα, πιο στοχευμένα και πιο δίκαια, ενώ θα κυριαρχούσαν οι μεταρρυθμίσεις (στην οικονομική, κοινωνική, ασφαλιστική πολιτική, στο μοντέλο δημοκρατίας και συστήματος διακυβέρνησης) που θα οδηγούσαν σε μια αποτελεσματική, καινοτόμα, κοινωνική και πράσινη στροφή σε όλα τα επίπεδα, με μεγάλη κινητοποίηση της ίδιας της κοινωνίας και των φορέων της. Μια κινητοποίηση που θα μπορούσε να προκύψει μέσα από έναν ουσιαστικό διάλογο που θα βοηθούσε την κοινωνία να κατανοήσει αλλά και να συν-διαμορφώσει αλλαγές που θα ήταν πραγματικά προς όφελος της, δεν θα αφορούσαν κάποιους «αριθμητικούς» δείκτες και στόχους (μόνο) αλλά την ίδια τη βιωσιμότητα της κοινωνίας, την πραγματική οικονομία, την κοινωνική πολιτική και τις βάσεις της ίδιας της ζωής, την οικολογική βιωσιμότητα και το μέλλον των παιδιών μας.

Είναι γεγονός ότι δεν έγινε ποτέ μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση αλλά και σοβαρός διάλογος με όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς καθώς και μέσα στην κοινωνία για τους λόγους που φτάσαμε όχι απλώς σε κρίση αλλά σε χρεοκοπία ως χώρα, πολιτικό σύστημα, κοινωνική οργάνωση, οικονομία, πολιτισμική συγκρότηση.

Οι αποκλίνουσες αντιλήψεις «κατανόησης» της κρίσης και της χρεοκοπίας

Ως αποτέλεσμα της απουσίας συνειδητοποίησης των αιτιών και των αποτελεσμάτων της κρίσης, έχουν διαμορφωθεί δύο εντελώς αποκλίνουσες αντιλήψεις «κατανόησης» της σημερινής κατάστασης:

• Η μία, αντιλαμβάνεται ότι είναι ακριβώς το προηγούμενο αδιέξοδο μοντέλο που ακολουθούσε η χώρα το οποίο ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας. Δηλαδή τα διαρθρωτικά και δομικά προβλήματα της χώρας σε όλα τα επίπεδα οδήγησαν αρχικώς στην κρίση και στη συνέχεια στην πλήρη χρεοκοπία, δεν ευθύνονται για αυτό μόνο οι λανθασμένες επιλογές (κυβερνήσεων και τρόικας) μετά το 2010 για την σημερινή κατάσταση. Η τρόικα και οι θεσμοί έχουν το δικό τους σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την παράταση ή και την ένταση της κρίσης, αλλά η κρίση δεν ξεκίνησε με την είσοδο στα μνημόνια, αυτά ήταν συνέπεια της κρίσης, και δυστυχώς πολλοί από τους όρους των μνημονίων έριξαν λάδι στη φωτιά που είχε ξεσπάσει. Οι πολίτες που ασπάζονται σε γενικές γραμμές αυτή την αντίληψη αντιλαμβάνονται ότι απαιτούνται βαθιές αλλαγές με τη συμμετοχή της κοινωνίας. Οι περισσότεροι, όμως, φαίνεται να είχαν/έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε πολιτικά κόμματα που απέτυχαν να εκπροσωπήσουν και να εφαρμόσουν ένα δίκαιο, ισορροπημένο, καινοτόμο και συμφωνημένο με την κοινωνία πρόγραμμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς τους πολίτες, αγωνίζονται να επιβιώσουν ή έχουν μεταναστεύσει και σε κάθε περίπτωση έχουν αποστασιοποιηθεί από τα πολιτικά πράγματα, σε μια εποχή όμως που η έξοδος από την πολύπλευρη κρίση απαιτεί μια εντελώς διαφορετική πολιτική στρατηγική και πρακτική, σε σχέση με αυτές που εκφράζει όλο το φάσμα των σημερινών πολιτικών δυνάμεων.

• Η άλλη αντίληψη θεωρεί ότι για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, η τρόικα, οι δανειστές, οι «τοκογλύφοι», οι Γερμανοί, αυτοί που «επιβουλεύονται τη χώρα», οι «προσκυνημένοι», οι «Γερμανοτσολιάδες» κα. Αν και τα «έντονα συναισθήματα» έχουν καταλαγιάσει, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ που εκπροσωπούσαν σε σημαντικό βαθμό την αντίληψη αυτή ανέλαβαν την εξουσία και έκαναν μια μεγάλη στροφή στον «ρεαλισμό με μεγάλη δόση κυνισμού». Παρόλα αυτά υπάρχει σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που δεν θέλει να παραδεχτεί ότι η σταδιακή στροφή της οικονομίας σε φαινόμενα φούσκας (χρηματιστήριο κα) και υπερ-κατανάλωσης, η στήριξη ενός πελατειακού συστήματος που βασίστηκε κυρίως στον δανεισμό, ένα πολιτικό-κομματικό μοντέλο που υπέσκαπτε το μέλλον, η κοινωνική ανισότητα και αδικία ιδιαίτερα σε βάρος των μελλοντικών γενεών, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου με την συμμετοχή ευρύτερων τμημάτων της κοινωνίας, ο ανορθολογισμός του πολιτικού συστήματος, η οικολογική κατάρρευση και η περιβαλλοντική υποβάθμιση θα οδηγούσαν στη χρεοκοπία, αργά ή γρήγορα, δεν μπορούσαν να κρύβονται κάτω από το χαλί για πάντα. Αυτή η ανορθολογική και μυωπική αντίληψη που αναζητεί ευθύνες σε «κάποιους άλλους» τροφοδοτήθηκε από και τροφοδότησε πολιτικές καριέρες αλλά κι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την μετατροπή της αρχικής κρίσης σε απόλυτη χρεοκοπία. Κι αυτό γιατί δεν επέτρεψε μια ψύχραιμη συζήτηση και υιοθέτηση ενός νέου (Πράσινου) Κοινωνικού Συμβολαίου σε αρχικό στάδιο και όταν η κρίση δεν είχε εξαπλωθεί.

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους

Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, 7 χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στα “προγράμματα στήριξης” ώστε να μπορέσει να συγκροτηθεί μια διαφορετική πολιτική και κοινωνική δυναμική που σήμερα είναι διάσπαρτη και αποδυναμωμένη:

1. Η Ελλάδα από μόνη της δεν ήταν πλέον σε θέση, το 2010 (επειδή δεν έλαβε εγκαίρως τα αναγκαία μέτρα ούτε η κυβέρνηση Καραμανλή ούτε η κυβέρνηση Παπανδρέου) να (ανα)χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της, τα ελλείμματα και το χρέος της αλλά και να προωθήσει τις αλλαγές που έπρεπε να είχαν δρομολογηθεί ήδη από την δεκαετία του ’90 στα θέματα της αποτελεσματικότητας της διοίκησης, της διάσωσης του κοινωνικού, συνταξιοδοτικού κι ασφαλιστικού συστήματος, της στροφής της οικονομίας της προς την κοινωνική και οικολογική βιωσιμότητα και καινοτομία. Χρειάζονταν, επομένως, την «εξωτερική» υποστήριξη για στρατηγικές αλλαγές που θα έπρεπε να είχαν σχεδιαστεί από την ελληνική κοινωνία, αλλά όχι μια λεπτομερειακή και εξαντλητική εποπτεία, όπως κλιμακώθηκε μέσα από τα διάφορα «Μνημόνια» (με ευθύνη κυρίως των ελληνικών κυβερνήσεων και της αντιπολίτευσης κάθε φορά).

Το δανειακό πρόγραμμα προς την Ελλάδα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ή και το μεγαλύτερο σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού ξεπερνάει τα 250 δις Ευρώ. Τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της χώρας στο πλαίσιο του προγράμματος (σήμερα μεταξύ 0,65 έως 2,65%, ενώ τα αρχικά επιτόκια 5% διορθώθηκαν) ήταν αδύνατον να επιτευχθούν μέσα από την αγορά, πολύ περισσότερο που κανένας δεν θα δάνειζε μια χρεοκοπημένη οικονομία όπως η Ελληνική κι ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Η σημερινή κυβέρνηση πανηγυρίζει για το επιτόκιο δανεισμού από τις αγορές της τάξης του 4,65%, ενώ μιλούσε ως αντιπολίτευση για τοκογλύφους όταν το επιτόκιο δανεισμού ήταν της τάξης του 1,5-3%).

Είναι, βέβαια, γεγονός ότι μεγάλο μέρος των δανείων χρησιμοποιήθηκε για να μετατραπεί το χρέος προς ιδιώτες (τράπεζες, ταμεία, συνταξιοδοτικά funds κα) σε χρέος προς δημόσιους φορείς (κράτη). Όμως, γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε έστω το 10% του ποσού που απέμεινε στη χώρα – δηλαδή πάνω από 25 δις στην 7ετία – για ουσιαστικές αλλαγές, ιδιαίτερα για την παραγωγική και διοικητική ανασυγκρότηση, την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και για ανάπτυξη ενός βιώσιμου κοινωνικού μοντέλου, ώστε να βελτιωθούν και τα δημοσιονομικά της χώρας με αυτόν τον τρόπο; Όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που συμμετείχαν σε αυτές στάθηκαν ανίκανα να επεξεργαστούν ένα τέτοιο σχέδιο που θα επένδυε στις δομικές αλλαγές και στην απασχόληση, στην αναζωογόνηση της οικονομίας, συμπληρωματικό ως προς τις υποχρεώσεις που προέκυπταν από τα “μνημόνια” με τους δανειστές.

2. Ο δανεισμός συνδέθηκε (όπως είναι φυσιολογικό και συμβαίνει τόσο στην σημερινή οικονομική πραγματικότητα όσο και στις σχέσεις μεταξύ κρατών αλλά και ιδιωτών) με συμφωνίες (Μνημόνια) που προβλέπουν όρους και μέτρα. Όμως, οι συμφωνίες επέβαλαν έναν ασφυκτικό και λεπτομερειακό έλεγχο των κυβερνήσεων, με κύρια ευθύνη (και) των ελληνικών κυβερνήσεων που στάθηκαν αναξιόπιστες αλλά κι ανίκανες να αποδείξουν ότι μπορεί να πετύχουν στόχους χωρίς να έχουν συνεχώς από πάνω τους κάποιον να τους απειλεί. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις αλλά και η εκάστοτε αντιπολίτευση δεν στάθηκαν ικανές να δημιουργήσουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ότι εφαρμόζουν ένα ΔΙΚΟ τους σχέδιο, κάτι που θα άφηνε περισσότερο χώρο για πρωτοβουλία από την ίδια τη χώρα. Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι μέσα στον μεγάλο κατάλογο των «δεσμεύσεων» ενσωματώθηκαν και ιδιοτελείς ρυθμίσεις και υποχρεώσεις που οδηγούν είτε στην εξυπηρέτηση φωτογραφικών διατάξεων είτε στο πέρασμα κρίσιμων οικονομικών τομέων κι επιχειρήσεων σε διάφορα «οικονομικά συμφέροντα» που στηρίχθηκαν από τους δανειστές. Αλλά οι κυβερνήσεις συχνά πρότειναν μέτρα αντιλαϊκά ή αντιδημοφιλή ώστε να ενσωματωθούν στους όρους των μνημονίων και στη συνέχεια έριχναν το βάρος της ευθύνης στους δανειστές ώστε οι πολίτες να τα βάζουν με τους “κακούς” τροϊκανούς.

3. Συχνά οι όροι και τα μέτρα των Μνημονίων ήταν άστοχα – όχι πάντως όλα – αλλά αυτό πρέπει να καταλογίζεται και στις δύο πλευρές, δηλαδή στις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις και στους δανειστές/τρόικα.

Καμία από τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν της κρίσης δεν ήταν σε θέση να συμφωνήσει με τους κοινωνικούς φορείς πάνω ένα αξιόπιστο πρόγραμμα βαθιών μεταρρυθμίσεων που θα άλλαζαν τη χώρα εγκαίρως και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, με δίκαιο και κοινωνικά ισορροπημένο τρόπο.

Αλλά ούτε και μετά την κρίση, υπήρξε ένα εναλλακτικό – ως προς την ισοπεδωτική λιτότητα – σχέδιο από την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση που θα πετύχαινε την επίλυση των διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας μέσα από μια πιο ισορροπημένη πολιτική και «ισοδύναμα» μέτρα, μέσα από μία «Στρατηγική οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικής βιωσιμότητας» και «Νέας Πράσινης Κοινωνικής Συμφωνίας».

Το πολιτικό σύστημα δεν στάθηκε ικανό να συζητήσει μεταξύ του και με την κοινωνία τα αίτια της χρεοκοπίας για να μπορέσει κάποια στιγμή να εξηγήσει την ανάγκη διαμόρφωσης ενός μίνιμουμ συναινετικού σχεδίου διάσωσης. Έτσι η αντιπολίτευση που προηγουμένως κατήγγειλε με πύρινους λόγους την πολιτική της (τότε) κυβέρνησης, έρχονταν με τη σειρά της να επιβάλλει μια ακόμα πιο σκληρή και κυρίως εξίσου αδιέξοδη πολιτική, όταν αναλάμβανε την εξουσία χάρη στην ισοπεδωτική της αντιπολιτευτική στρατηγική (κυβέρνηση Παπανδρέου, κυβέρνηση Σαμαρά, κυβέρνηση Τσίπρα). Το ίδιο είναι πιθανόν να συνεχιστεί και στο μέλλον, αφού ελάχιστα έχουν αλλάξει τα πολλά χρόνια «πολιτικών διάσωσης». Βλέπουμε ότι η «αντιπολιτευτική τακτική» Τσίπρα ακολουθείται σήμερα και από τον Κ. Μητσοτάκη (απαίτηση εκλογών, άρνηση συνεννόησης έστω και στα πιο απλά θέματα, εμφυλιο-πολεμική αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης).

4. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του είτε «μνημονιακό» είτε «αντιμνημονιακό» δεν μπόρεσε να αντιληφθεί και να αξιοποιήσει συμμαχίες και εργαλεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα συνέβαλαν στην τροποποίηση του αποτυχημένου σχεδίου διάσωσης που επιβάλλονταν με τα διάφορα «μνημόνια», όπως πχ τις θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου για:

(α) την προσαρμογή και διόρθωση των σχεδίων διάσωσης όταν αποτυγχάνουν στους στόχους τους μέσα από διάλογο όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά και με τους κοινωνικούς φορείς,

(β) την προσαρμογή των πολιτικών δημοσιονομικής εξυγίανσης στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων,

(γ) την προώθηση της πράσινης οικονομίας ως εργαλείου για αναζωογόνηση της οικονομίας και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας κα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι βασικές πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) είχαν καταψηφίσει στο Ευρωκοινοβούλιο στις 13/3/2014 μια σημαντική έκθεση, αποτέλεσμα της συστηματικής δουλειάς δυο επιτροπών του Ευρωκοινοβουλίου, μετά από πρωτοβουλία των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ευρωβουλευτών. Το ευρωκοινοβούλιο, μετά από εντατικό και ολοκληρωμένο διάλογο όχι μόνο στο κοινοβούλιο αλλά και με ειδικούς και κοινωνικούς φορείς, και ακροάσεις των βασικών στελεχών της τρόικα διατύπωσε αναλυτική και στοχευμένη κριτική αλλά και κατέθεσε αναλυτικές και ουσιαστικές προτάσεις για διόρθωση των πολιτικών που ακολουθούνταν. Το σημαντικό είναι, επίσης, ότι η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου δρομολογούσε ουσιαστικά τον τερματισμό της τρόικα μέχρι τον Δεκέμβριο 2014 (κάτι που σε ευρωπαϊκό επίπεδο είχε σχεδόν γίνει αποδεκτό) και έθετε τις βάσεις για να δημιουργηθούν ελεγχόμενοι από το Ευρωκοινοβούλιο θεσμοί και πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης και στήριξης των μεταρρυθμίσεων.

Η εναλλακτική πρόταση των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για αναγέννηση σε όλα τα επίπεδα

Η κύρια κριτική των Πράσινων Αλληλεγγύη απέναντι στα προγράμματα διάσωσης και στους όρους των μνημονίων έχει να κάνει με τον μονομερή προσανατολισμό τους στα δημοσιονομικά και «οικονομικά» μέτρα, που βασίζονταν κυρίως σε περικοπές και ισοπεδωτική (ούτε καν στοχευμένη) λιτότητα, ενώ ελάχιστα προώθησαν δίκαιες και ορθολογικές μεταρρυθμίσεις που θα βασίζονταν στην κοινωνική και οικολογική καινοτομία, στην αλλαγή του μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης, στην επίτευξη δημοσιονομικών στόχων (μείωση ελλειμμάτων και χρέους) μέσα από:

– την βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου και της παραγωγικότητας, όχι μέσα από κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών, αλλά με στοχευμένες αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο και τον εξορθολογισμό της κατανάλωσης, την προώθηση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας για την μείωση της εξάρτησης από εισαγωγές ορυκτών καυσίμων και την ελαχιστοποίηση των λειτουργικών δαπανών της οικονομίας, την αναζωογόνηση και αλλαγή της γεωργικής παραγωγής αλλά και την αλλαγή καταναλωτικών συνηθειών που συνέβαλαν στην μεγάλη εξάρτηση από εισαγωγές ακόμα και γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων,

– την αύξηση των εσόδων του δημοσίου με ελαχιστοποίηση της φορο-αποφυγής, φορο-απάτης, μαύρης, γκρίζας και άτυπης οικονομίας, αντί για την βαριά και ισοπεδωτική φορολογία που διέλυσε την μεσαία τάξη και την πραγματική οικονομική βάση της χώρας,

– μια στρατηγική στροφής σε μια καινοτόμα, κοινωνικά αποτελεσματική και πράσινη οικονομία που θα αναζωογονούσε την πραγματική οικονομία, και θα δημιουργούσε έσοδα και για το δημόσιο,

– την εξοικονόμηση πόρων με βελτίωση της αποτελεσματικότητας της διοίκησης καθώς και των πολιτικών για την υγεία, την κοινωνική συνοχή, την ανεξάρτητη διαβίωση και κοινωνική-επαγγελματική ένταξη κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων και ατόμων που συντηρούνταν χάρη σε επιδόματα, αντί για ισοπεδωτικές περικοπές που επιδείνωσαν τις ήδη πριν από την κρίση προβληματικές – παρά την σπατάλη πόρων – κοινωνικές και περιβαλλοντικές υποδομές,

– τη συνοχή μεταξύ δημοσιονομικών, οικονομικών, κοινωνικών και παραγωγικών στόχων, ώστε να μην πλήττουν ορισμένα μέτρα και πολιτικές (πχ άδικη και υπερβολική φορολογία) τους υπόλοιπους στόχους και πολιτικές (πχ αναζωογόνηση της οικονομίας ώστε να αυξηθούν και τα δημόσια έσοδα αλλά με βιώσιμο και δίκαιο τρόπο).

Σήμερα που οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί βαθιά είναι φανερή η έλλειψη των κοινωνικών και περιβαλλοντικών υποδομών που θα διατηρούσαν την ποιότητα ζωής ακόμα και για τους πολίτες με μειωμένα εισοδήματα. Η οικονομική φτώχεια γίνεται διπλή φτώχεια λόγω απουσίας των κοινωνικών και περιβαλλοντικών υποδομών που θα έπρεπε να έχουμε ως μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα που έλαβε τεράστιες χρηματοδοτήσεις τις τελευταίες δεκαετίες ακριβώς για να δημιουργήσει αυτές τις υποδομές και πολιτικές.

Μια πολιτική που θα βελτιώσει και τα δημοσιονομικά και την οικονομία και την ποιότητα ζωής

Με δεδομένο ότι η ανάκτηση των χαμένων εισοδημάτων και η γρήγορη αποκατάσταση της καταναλωτικής δύναμης των περισσότερων είναι ανέφικτη και εξωπραγματική, μια σύγχρονη πολιτική, όπως αυτή που πρεσβεύουμε οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ πρέπει να στοχεύει:

• Στη βελτίωση της ποιότητας ζωής μέσω (δημόσιων, ιδιωτικών και κοινωνικών) επενδύσεων σε κοινωνικές και περιβαλλοντικές υποδομές. Η κλιματική και οικολογική κρίση απαιτούν έτσι κι αλλιώς μια ριζική στροφή από την ανεξέλεγκτη κατανάλωση ως εργαλείο ευτυχίας και ευημερίας στην συνειδητή επιλογή της ποιότητας ζωής έστω και με μικρότερη κατανάλωση, «είναι» αντί «έχειν». Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων αναδιοργάνωση όλων των πολιτικών και υποδομών ώστε να υπηρετούν αυτή την στρατηγική: καλύτερες γειτονιές, υψηλή ποιότητα περιβάλλοντος, δομές για το κοινό καλό αντί για απαιτήσεις υψηλότερων εισοδημάτων για να είμαστε σε θέση να πληρώνουμε από την τσέπη μας υπηρεσίες και υποδομές όπως υγεία, παιδεία, καθαρός αέρας, κατοικία, ενέργεια κα

• Στην στροφή από τις πολιτικές επιδομάτων που ουσιαστικά συντηρούν τη φτώχεια (οικονομική, ενεργειακή, κοινωνική) σε ενεργητικές πολιτικές που βασίζονται στην πράσινη και κοινωνική καινοτομία, οι οποίες μειώνουν και αντιμετωπίζουν την φτώχεια και τα αίτια της φτώχειας, αλλά κι επιτυγχάνουν άλλους στόχους και επιδιώξεις με συνεκτικό τρόπο (αναζωογόνηση οικονομίας, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, δημοσιονομική αποτελεσματικότητα, κλιματική και περιβαλλοντική προστασία, ευκαιρίες για τους νέους ώστε να συμμετέχουν στις εξελίξεις)

• Στην αντιμετώπιση κάθε «πρόκλησης» (φτώχεια, προσφυγικό, από-ανάπτυξη, ανεργία) ως ευκαιρίας για καινοτομία και νέες λύσεις για την χώρα, την οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, την εκπαίδευση, την έρευνα, την απασχόληση

Η χαμένη ευκαιρία για προσαρμογή των πολιτικών εξυγίανσης με σύμμαχο το Ευρωκοινοβούλιο

Το Ευρωκοινοβούλιο στις 13/3/2014 υπερψήφισε μια σημαντική έκθεση, αποτέλεσμα της συστηματικής δουλειάς δυο επιτροπών του Ευρωκοινοβουλίου, μετά από πρωτοβουλία των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ευρωβουλευτών (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταψηφίσει):

Επειδή κάποιοι πολλά χρόνια αργότερα θυμήθηκαν την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για κατάργηση τρόικας, έχει ενδιαφέρον να ξέρουν οι πολίτες τι είχαν ψηφίσει τότε: http://term7.votewatch.eu/en/role-and-operations-of-the-troika-with-regard-to-the-euro-area-programme-countries-motion-for-resolu-40.html …

H πλειοψηφία που είχε υποστηρίξει τις δυο εκθέσεις για την αξιολόγηση της τρόικα και της πολιτικής λιτότητας βασίστηκε στις πολιτικές ομάδες: ΠΡΑΣΙΝΟΙ, Φιλελεύθεροι, Λαϊκό Κόμμα και Σοσιαλδημοκράτες. Συντάκτες ήταν δυο ευρωβουλευτές που επισκέφθηκαν και τη χώρα μας αλλά συνάντησαν και πολλούς φορείς στις 4 χώρες της κρίσης. Την έκθεση υπερψήφισαν τελικώς 448 ευρωβουλευτές (73%), καταψήφισαν 140 (23%) και απείχαν 27 (4%). Δεν ψήφισαν 22.

Τι είχε τονίσει τον Φεβρουάριο 2014, ο τότε ευρωβουλευτής των Πράσινων (σήμερα συμπρόεδρος των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ): «Το ελληνικό πολιτικό σύστημα χρειάζεται να αφομοιώσει τον τρόπο που γίνεται πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παίρνοντας μαθήματα από την διαδικασία αξιολόγησης των πολιτικών της τρόικα από το Ευρωκοινοβούλιο, μια διαδικασία που ξεκίνησε από την Ομάδα των Πράσινων αλλά πήρε θεσμική μορφή. Έφτασε, επίσης, η ώρα για την αναθεώρηση της πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης μέσα από ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία των πολιτών και τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς φορείς, όπως έχει ζητήσει και το Ευρωκοινοβούλιο. Η έκθεση τονίζει, εξάλλου, ότιοι εντολές της τρόικα θεωρούνται αδιαφανείς, ασαφείς και στερούμενες δημοκρατικού ελέγχου.Η ΕΕ πρέπει να κατανοήσει ότι η διαδικασία είναι αδιέξοδη, η ελληνική κοινωνία ότι απαιτείται ένα εναλλακτικό δημιουργικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση με δίκαιο και ορθολογικό τρόπο“, (δήλωση Νίκου Χρυσόγελου, ευρωβουλευτή των Πράσινων, με αφορμή την ψήφιση, από την Επιτροπή Οικονομικής  και Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωκοινοβουλίου, στις 24 Φεβρουαρίου 2014, της έκθεσης- έρευνας του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με το ρόλο της τρόικα (Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ).

Τι ζητούσε η έκθεση, που ψηφίστηκε στη συνέχεια και από την Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στις 13/3/2014, μεταξύ άλλων:

– Δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου,

– αντικατάσταση της τρόικας από ευρωπαϊκό θεσμό ελεγχόμενο δημοκρατικά από το ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια,

– αναπροσαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να μην πλήττει υγεία, παιδεία, κοινωνικό διάλογο, αποκατάσταση των δικαιωμάτων που προβλέπονται στον Ευρωπαϊκό Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, ζητούσε μέτρα για την αναδιάρθρωση και την βιωσιμότητα του χρέους και πολλά άλλα.

Ζητάει το Ευρωκοινοβούλιο «να ενταχθούν τα μνημόνια στο πλαίσιο της ενωσιακής νομοθεσίας με σκοπό να προωθηθεί μια αξιόπιστη και βιώσιμη στρατηγική εξυγίανσης, η οποία θα υπηρετεί επίσης τους στόχους της αναπτυξιακής στρατηγικής της Ένωσης και τους δεδηλωμένους στόχους για την κοινωνική συνοχή και την απασχόληση· συνιστά να υποβάλλονται σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο οι διαπραγματευτικές εντολές και να ζητείται η γνώμη του Κοινοβουλίου για τα προκύπτοντα μνημόνια συνεννόησης, προκειμένου τα προγράμματα παροχής συνδρομής να διαθέτουν επαρκή δημοκρατική νομιμοποίηση»…

Όταν αποδείχθηκε ότι η έκθεση απέδιδε ευθύνες για την αποτυχία των πολιτικών αλλά πρότεινε μια εναλλακτική στρατηγική, και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ (και ορισμένοι που στράφηκαν προς αυτόν) καταψήφισαν την έκθεση, ενώ τα ΜΜΕ σιώπησαν!

Αν είχε γίνει σημαία μας η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου και είχε διαμορφωθεί από τότε ένα εναλλακτικό σχέδιο σήμερα θα μπορούσε να είχε ολοκληρωθεί το αποτυχημένο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής και η τρόικα θα είχε αντικατασταθεί από έναν δημοκρατικά ελεγχόμενο ευρωπαϊκό θεσμό. Δεν έχουν λοιπόν ευθύνες τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από τη μία, ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη) που δεν καταργήθηκε η τρόικα και δεν συμφωνήθηκε ένα εναλλακτικό κοινωνικά δίκαιο και ισορροπημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση;

Να σημειωθεί ότι τόσο οι εκπρόσωποι της Κομισιόν όσο και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είχαν αποδεχθεί δημοσίως την ανάγκη να αντικατασταθεί η τρόικα από έναν δημοκρατικά ελεγχόμενο ευρωπαϊκό θεσμό, στη βάση ακριβώς των αποφάσεων του ευρωκοινοβουλίου.

Η Ομάδα των Πράσινων μαζί με τον τότε ευρωβουλευτή των Πράσινων Ν. Χρυσόγελο δούλεψε για ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, σε στενή συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών και τους επαγγελματικούς φορείς.

Στην Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Συνέλευση εκπροσώπων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εθνικών κοινοβουλίων, που συνεδρίασε στις 21 Ιανουαρίου 2014 στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Εξαμήνου ο τότε ευρωβουλευτής Ν. Χρυσόγελος είχε τονίσει: «Το στοίχημα είναι να αντικαταστήσουμε την Τρόικα, που λειτουργεί εκτός κοινοτικής μεθόδου, με νομιμοποιημένους αποτελεσματικούς μηχανισμούς πρόληψης των κρίσεων και αντιμετώπισης αυτών με ισορροπημένο τρόπο. Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρξει επαναξιολόγηση των εφαρμοζόμενων πολιτικών, ώστε οι τελευταίες να είναι συμβατές με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές, όπως η στρατηγική “Ευρώπη 2020” και η οικολογική καινοτομία, αλλά και να διαμορφώνονται ως αποτέλεσμα διαλόγου με την κοινωνία των πολιτών που υφίσταται άμεσα τις συνέπειες των επιβαλλόμενων μέτρων».

Βασικά σημεία της έκθεσης για την τρόικα και τις πολιτικές της

Η έκθεση  που ψηφίστηκε στις 13.3.2014

– Καλούσε την Κομισιόν να αναλάβει δράση εντός τριών μηνών για να εξασφαλίσει πως τα υφιστάμενα προγράμματα θα έχουν προσαρμοστεί ώστε να περιλαμβάνονται ρήτρες προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων και διασφάλισης της τήρησης των συλλογικών συμβάσεων.

– Κατήγγειλε την έλλειψη διαφάνειας στις διαπραγματεύσεις για τα Μνημόνια. Επισήμαινε την ανάγκη να αξιολογηθεί κατά πόσον τα επίσημα έγγραφα είχαν επικοινωνηθεί με σαφήνεια και εξεταστεί σε εύλογο χρονικό διάστημα στα εθνικά κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο και επαρκώς συζητηθεί με τους κοινωνικούς εταίρους.

– Για το άμεσο μέλλον, η έκθεση καλούσε το Γιουρο-Γκρουπ να γνωστοποιεί στο Ευρωκοινοβούλιο για να συζητηθεί κάθε μελλοντικό ή επικαιροποιημένο πρόγραμμα.

– Ζητούσε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μην έχει πλέον άμεσο ρόλο στον καθορισμό της πολιτικής, αλλά να ενεργεί απλώς ως παρατηρητής, προσφέροντας οικονομική εμπειρογνωμοσύνη στην Κομισιόν και το μελλοντικό Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.

Η έκθεση εντόπιζε σημαντικές αδυναμίες στο χειρισμό της οικονομικής κρίσης στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διατύπωνε μια σαφή και αναλυτική μομφή προς την τρόικα. Η έρευνα είχε αποκαλύψει απαράδεκτο εφησυχασμό απέναντι στην κρίση, με προγράμματα βοήθειας που βασίζονται σε υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις. Επίσης, επισημαίνονταν οι καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες των προγραμμάτων προσαρμογής, που κυρίως βαρύνουν τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας και η ανάγκη για άμεση λήψη διορθωτικών μέτρων.

Στην έκθεση προτείνονταν να αντικατασταθεί η τρόικα από έναν υπεύθυνο μηχανισμό εντός της ΕΕ , καθώς και – μακροπρόθεσμα- από ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο και τα προγράμματα βοήθειας να υπόκεινται σε δημοκρατικό έλεγχο και όλες οι εντολές να εγκρίνονται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο”.

Στην έκθεση περιγράφονται διάφορες δυνητικές συγκρούσεις συμφερόντων που συνδέονται με τη συμμετοχή των θεσμικών οργάνων της ΕΕ στην Τρόικα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Αυτό υπονόμευσε τη δημοκρατική λογοδοσία των πολιτικών και των υπευθύνων, ενώ αποδυνάμωσε την ισορροπία των εξουσιών μεταξύ των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και των Κρατών Μελών, αλλά και σε εθνικό επίπεδο.

Η έκθεση καλούσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να παράσχει μια συνολική εκ-των-υστέρων αξιολόγηση της συμμετοχής της στα προγράμματα της τρόικα, με ιδιαίτερη μνεία σε ότι αφορά στην προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Ζητούσε να γνωστοποιηθούν τα μοντέλα που διέπουν τα προγράμματα. 

Τα πορίσματα και οι συστάσεις της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής καθώς και της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου είναι αυτά που τέθηκαν στην ψηφοφορία. Η Ομάδα των Πράσινων συμμετείχε ενεργά στην οριστικοποίηση του τελικού κειμένου της έκθεσης.

Περισσότερες πληροφορίες για την διαδικασία αξιολόγησης – λογοδοσίας

Ο γενικός στόχος της έκθεσης είναι να αξιολογηθεί η λειτουργία της Τρόικα στα τότε προγράμματα στήριξης στις τέσσερις χώρες: Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο. Στον έλεγχο υποβλήθησαν τα ακόλουθα στοιχεία:

-Νομική βάση, εντολή και δομή της Τρόικα

-Διαδικασία λήψης αποφάσεων εντός των θεσμικών οργάνων και σε σχέση με άλλα θεσμικά όργανα ( π.χ. του Eurogroup κ.λπ. )

– Δημοκρατική νομιμοποίηση

-“Θεωρητική” βάση για τη λήψη αποφάσεων (στατιστικά, προβλέψεις, οικονομικές προσδοκίες κλπ)

-Συνέπειες των εργασιών της τρόικας (συμπεριλαμβανομένης της αναζήτησης πιθανών παραβάσεων ή κακοδιοίκησης )

Αυτή η έκθεση αποτελεί ουσιαστικά τη βάση για μετέπειτα πολιτικές συζητήσεις. Πρόκειται για μία πρώτη καταγραφή της ιστορίας και της όλης κατάστασης όπως εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια.

Ενδεικτικά στην Έκθεση της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής περιλαμβάνονται τα εξής:

Α. Οικονομική κατάσταση στην αρχή της κρίσης στις υπό εξέταση χώρες

– περίπου 40% του ΑΕΠ είχε χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση του τραπεζικού τομέα όταν ακόμη το bail-in δεν υπήρχε ως επιλογή καθώς ήταν αντικείμενο έντονης διαβούλευσης εντός της τρόικα (σημείο 13)

– οι επιπτώσεις του ελληνικού PSI στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα δεν είχαν ληφθεί επαρκώς υπόψη, αντίθετα μπορεί να υποστηριχθεί πως προστατεύτηκαν περιουσιακά στοιχεία κάποιων μεγαλύτερων Κ-Μ (σημείο 15)

– σημειώνονταν πως το ΔΝΤ δεν είχε λάβει επαρκώς υπόψη τις ενστάσεις του ενός τρίτου των μελών του Δ.Σ. του σχετικά με την κατανομή των επιβαρύνσεων και των ωφελειών από το πρώτο πρόγραμμα (σημείο 16)

– σημειώνονταν πως η πρώτη συμφωνία του Μαΐου του 2010 δεν θα μπορούσε να περιέχει διατάξεις για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, παρά το γεγονός ότι προτάθηκε για πρώτη φορά από το ΔΝΤ, καθώς όπως αποτελεί συνήθη πρακτική του, θα προτιμούσε μια πρόωρη αναδιάρθρωση του χρέους (σημείο 17)

– σημειώνονταν ότι υπήρχε δέσμευση των κρατών μελών ότι οι τράπεζες τους θα διατηρήσουν την έκθεσή τους στις ελληνικές αγορές ομολόγων, την οποία δέσμευση δεν ήταν σε θέση να τηρήσουν (σημείο 17)

– επισημαίνονταν ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε στις 29 Ιουνίου 2012 ότι το ESM θα μπορούσε να έχει τη δυνατότητα για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το λειτουργικό πλαίσιο για την μέσο απευθείας ανακεφαλαιοποίησης, υπό προϋποθέσεις, καθορίστηκε από το Eurogroup στις 20 Ιουνίου 2013 (σημείο 20)

Β. Οικονομική βοήθεια από ΕΕ και ΔΝΤ, περιεχόμενο των Μνημονίων και πολιτικές

-Το ΔΝΤ είχε καθαρά τονίσει τους κινδύνους του ελληνικού προγράμματος ιδιαίτερα αναφορικά με την βιωσιμότητα του χρέους (σημείο 25)

– επισημαίνονταν η έλλειψη προετοιμασίας της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών για την αντιμετώπιση μίας κρίσης χρέους τέτοιου μεγέθους (σημείο 27)

– καταγγέλλονταν η έλλειψη διαφάνειας στις διαπραγματεύσεις για τα μνημόνια. Επισημαίνονταν η ανάγκη να αξιολογηθεί κατά πόσον τα επίσημα έγγραφα είχαν επικοινωνηθεί με σαφήνεια και εξεταστεί σε εύλογο χρονικό διάστημα στα εθνικά κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο και επαρκώς συζητηθεί με τους κοινωνικούς εταίρους. (σημείο 30)

– υπενθυμίζονταν πως τα Μνημόνια θα έπρεπε να προσαρμοστούν ώστε να είναι εντός πλαισίου Κανονισμών για την Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ανάπτυξη και την απασχόληση (σημείο 31)

– εκφράζονταν η λύπη του για το ότι τα Μνημόνια για την Ελλάδα περιλαμβάνανε αναλυτικές «συνταγές» για το σύστημα υγείας και τη μείωση δαπανών και για το γεγονός της μη συμβατότητας τους με τη Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (σημείο 32)

Γ. Τρέχουσα οικονομική και κοινωνική κατάσταση

– διαπιστώνονταν ότι τα υλοποιηθέντα μέτρα είχαν οδηγήσει βραχυπρόθεσμα σε αύξηση της άνισης κατανομής εισοδημάτων

Δ. Θεωρητική βάση

– υπογραμμίζονταν πως επαρκή οικονομικά μοντέλα, βασιζόμενα σε συνετές υποθέσεις, ειδικά για κάθε χώρα αλλά και για την ευρωζώνη, ανεξάρτητα δεδομένα, συμμετοχή των εμπλεκομένων, και διαφάνεια ήταν απαραίτητα στοιχεία για το σχεδιασμό αξιόπιστων και αποτελεσματικών προγραμμάτων προσαρμογής

– διαπιστώνονταν ότι μερικές φορές έγιναν υπερβολικά αισιόδοξες παραδοχές από την Τρόικα, ιδίως όσον αφορά την ανάπτυξη και την ανεργία,

– καταγράφονταν το γεγονός ότι η μείωση των διαρθρωτικών ελλειμμάτων δεν έχει οδηγήσει και σε μείωση της σχέσης του χρέους προς το ΑΕΠ, αντίθετα το χρέος είχε αυξηθεί,

– σημειώνονταν πως η ακριβής εκτίμηση των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών ήταν μεγάλης σημασίας για να επιτύγχανε η δημοσιονομική προσαρμογή να μειώσει το χρέος, ενώ μετά τη διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και Κομισιόν για το ύψος του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή δεν υπήρξε κοινή στάση της τρόικας για το θέμα

-Θεωρούσε πως είχε δοθεί πολύ λίγη προσοχή στην ανακούφιση των πολιτών από τις αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των προγραμμάτων προσαρμογής

Ε. Δημοκρατική νομιμοποίηση

-οι εντολές της τρόικας αντιμετωπίζονταν ως αδιαφανείς, ασαφείς και στερούμενες δημοκρατικού ελέγχου

-σημειώνονταν πως υπήρχε δυνητική σύγκρουση συμφερόντων για την Επιτροπή μέσα από τον διπλό ρόλο της ως μέλος της τρόικας και υπεύθυνης για την τήρηση των συνθηκών

-σημειώνονταν, επίσης πως αντίστοιχα δυνητική σύγκρουση συμφερόντων υπήρχε για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που είναι και τεχνικός σύμβουλος της τρόικα αλλά και δανειστής των υπό προσαρμογή κρατών μελών.

Στ. Προτάσεις

Το Ευρωκοινοβούλιο:

– πρότεινε εγκατάσταση καθαρών, διαφανών και δεσμευτικών κανόνων για την επικοινωνία των φορέων της τρόικα και την ανάθεση αρμοδιοτήτων και τον καθορισμό ευθυνών.

-απαιτούσε η τρόικα να λάβει υπόψη της τη συζήτηση για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και να επικαιροποιήσει τα μνημόνια βάσει των τελευταίων δεδομένων.

-ζητούσε από την τρόικα να προχωρήσει σε νέα αξιολόγηση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους

Παρεμβάσεις και ανακοινώσεις του τότε ευρωβουλευτή των Πράσινων Ν. Χρυσόγελου σχετικά με την αξιολόγηση της τρόικα

– http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-13-36-593/paremvaseis/item/3634-troika-policy-flared-instead-to-extinguish-the-fir

– http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-17-39-594/arthra/item/3633-nx-econ-troika02032014

– http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-17-39-594/deltia-typou/item/3620-review-troika-proposal-superseded-by-european-institutions-political-change

– http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-17-39-594/deltia-typou/item/3857-den-prepei-na-ekviazontai-oi-polites

– Διακαναλική: http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-17-39-594/synentefkseis/item/3852-diakanaliki14012015

– http://www.chrysogelos.gr/index.php/2013-11-08-13-32-37/ektheseis/item/3765-ora-for-politics

– http://www.chrysogelos.gr/index.php/2012-01-26-17-13-36-593/ekstrateies/item/3663-chania-april-2014

– http://www.chrysogelos.gr/images/files/Docs/economy%20GE.pdf