Του Αλέκου Λασκαράτου
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Protagon.gr
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=41839
2 Ιουλίου 2015
photo: Nick Paleologos / SOOC
Εδώ και αρκετά χρόνια, πιστεύω πως η Ελλάδα χρειαζόταν, και χρειάζεται, μια αλλαγή της διακυβέρνησής της προς τα αριστερά. Μια διακυβέρνηση προοδευτική με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, χωρίς τις αγκυλώσεις της συντηρητικής παράταξης, με κοινωνικό πρόσωπο, χωρίς εθνικιστικές κορώνες και ρατσιστικές δηλώσεις κατά των μεταναστών στο τείχος του Έβρου. Παρόλα αυτά, στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον συνδυασμό κομμάτων Πράσινοι-Δημοκρατική Αριστερά, επειδή με κάλυπτε ο αριστερός και οικολογικός προσανατολισμός τους και, κυρίως, η απόλυτα ξεκάθαρη θέση και των δύο αυτών κομμάτων υπέρ της Ε.Ε. σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η θέση ήταν ασαφής και ήξεις-αφήξεις στο θέμα αυτό.
Το σήριαλ των διαπραγματεύσεων του περασμένου μήνα και το σκωτσέζικο ντους με τη μία να πλησιάζουμε θριαμβευτικά και υπερήφανα προς λύση και την επομένη να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από αυτήν, τη μία να δίνουμε μαθήματα Δημοκρατίας στους «κακούς» και «στυγνούς» Ευρωπαίους, και την άλλη να μας απορρίπτουν, μου θύμισε την ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ και δεν σας κρύβω ότι συχνά ταυτίστηκα με τον πρώτο. Όμως ο Δαυίδ νικά τον Γολιάθ μόνο στα παραμύθια ή αν θέλετε στην Παλιά Διαθήκη.
Η ιστορία αυτών των απανωτών διαψεύσεων με παρέλυσε σε βαθμό που να μην μπορώ να πλησιάσω το πληκτρολόγιό μου. Η δε παραλυσία μου υπήρξε απόλυτη μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και το capital control στις τράπεζες, το οποίο είχε διαψεύσει κατηγορηματικά ως πιθανότητα ο εκπρόσωπος τύπου Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Οι ουρές των συνταξιούχων στις τράπεζες, οι εργαζόμενοι που δεν θα πληρωθούν, η ουσιαστική στάση πληρωμών στο εμπόριο, της οποίας τις συνέπειες θα βλέπουμε όλο και πιο ανάγλυφα τις επόμενες μέρες, με ελλείψεις σε διάφορα είδη, είναι ανάξιες και ντροπιαστικές για την κοινωνία μας. Και σας διαβεβαιώνω πως δεν κινδυνολογώ. Δείτε και διαβάστε τις αναλύσεις οικονομολόγων για το πόσον καιρό χρειάζεται για να ανακάμψει μια χώρα μετά από ένα capital control.
Όσο για το δημοψήφισμα, είναι τόσο κακοδιατυπωμένο και ασαφές το ερώτημα που θέτει, που αν το είχα γράψει εγώ στο σχολείο, ο καθηγητής θα μου είχε βάλει ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Ένα ψηφοδέλτιο που μου ζητά να τοποθετηθώ πάνω σε ένα κείμενο που δεν υφίσταται πλέον πάνω στο τραπέζι. Ένα δημοψήφισμα που θα λειτουργήσει διχαστικά και θα έχει σοβαρές συνέπειες. Αν κερδίσει το ΟΧΙ, είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και Ε.Ε., αν, πάλι, κερδίσει το ΝΑΙ, είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε νέες εκλογές. Στην πρώτη περίπτωση θα είναι μία απίστευτη κοινωνική και οικονομική καταστροφή (τα περί περήφανης δραχμής τα ακούω βερεσέ), στη δεύτερη περίπτωση κινδυνεύουμε σοβαρά να μας καθίσουν στο σβέρκο οι του παλιού συστήματος που μας έφεραν εδώ μαζί με κάποιους νέους που μας ήρθαν από το πουθενά και που λυσσομανάνε να παίξουν και αυτοί παιχνίδι με τις στρατιές των «ειδικών» που διαθέτουν.
Έχει βαριά ευθύνη η Αριστερά και προσωπικά ο πρωθυπουργός για τα παρόντα και τα μελλούμενα. Έχει βαριά ευθύνη για τις ακραίες αριστερές και αριστερίστικες συνιστώσες μέσα στο κόμμα του από τις οποίες δεν φρόντισε έγκαιρα να απαλλαγεί και οι οποίες έφτασαν να λειτουργούν σαν μολυβένια βαρίδια στα πόδια του, να ποδηγετούν τα υπόλοιπα προοδευτικά και φιλοευρωπαϊκά στοιχεία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, για να ανακόψουν, τελικά, τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας προς μια προοδευτική αριστερή διακυβέρνηση. Έχει προσωπική ευθύνη ο Αλέξης Τσίπρας για την πιθανότητα που διαφαίνεται το «πρώτη φορά αριστερά» να γίνει «πρώτη και τελευταία φορά αριστερά», και αυτό δεν θα του το συγχωρέσω.