Του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη
Αρχές δεκαετίας του ’60, υπήρχε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο που μετέδιδε κάποιες μέρες, νωρίς το απόγευμα, μηνύματα Ελλήνων από την επαρχία σε συγγενείς τους μετανάστες στην Ευρώπη, κυρίως την Γερμανία. Όταν ήμουν πρωινός στο σχολείο,την άκουγα κάποιες φορές το απόγευμα στο τρανζιστοράκι. Ήταν συχνά συγκινητική. Δεν υπήρχαν βέβαια τηλέφωνα και οι άνθρωποι που στέλναν τα μηνύματα ίσως και να μη γνώριζαν γραφή.Το παραπάνω μήνυμα το άκουσα με τ’ αυτιά μου και χαράχτηκε στη μνήμη μου. Τότε ήμουν 13-14 ετών, βρήκα ότι είχε “πλάκα” και γελούσα. Σήμερα όμως που το ξανασκέφτομαι βρίσκω το μήνυμα αυτό εκπληκτικό στη λιτότητά του και συνάμα σπαραξικάρδιο. Η μάνα (προφανώς κτηνοτρόφος) κατορθώνει με πολύ λίγες λέξεις να μεταφέρει με αγάπη στον ξενιτεμένο γιο της τα βασικά νέα της “ευρύτερης” οικογένειας.
Από τότε άλλαξαν πολλά. Οι Έλληνες δεν μεταναστεύουν πια στην Γερμανία ως εργάτες στις “φάμπρικες” ή ως ανθρακωρύχοι στις στοές του Βελγίου. Οι σημερινοί Έλληνες οικονομικοί μετανάστες μεταναστεύουν συχνά με τις οικογένειές τους και διαθέτουν οι πιο πολλοί πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και διδακτορικά.
Το οικονομικό και βιομηχανικό “θαύμα” του τέλους της δεκαετίας του ’50 και όλης της δεκαετίας του’60 και του ‘70 στη Δυτική Ευρώπη πραγματοποιήθηκε χάρις στις εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών που ήρθαν από φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία, η Τουρκία για τη Γερμανία και από το Μαγρέμπ (Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία) για τη Γαλλία και το Βέλγιο. Ακόμα και στη Σοσιαλδημοκρατική Σουηδία, η ευημερία της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε γιουγκοσλάβους και έλληνες μετανάστες (όπως οι γονείς της Έλενας Παπαρίζου η οποία δεν χάνει ευκαιρία να μας το θυμίζει μια και η “ταπεινή”καταγωγή “πουλάει”). Σήμερα, για να συντηρηθεί το υψηλό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, στα πλαίσια του καπιταλισμού και του αέναου σπιράλ ανάπτυξης-κατανάλωσης που αυτό απαιτεί για να επιβιώσει αλλιώς καταρρέει, χρειάζεται και πάλι μετανάστες/πρόσφυγες. Ειδικά για τη Γερμανία, που είναι και η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης, αναλυτές υπολογίζουν πως για να διατηρηθεί το σημερινό οικονομικό επίπεδο απαιτούνται γύρω στα δύο εκατομμύρια νέα εργατικά χέρια το χρόνο! Εξ ου και τα προγράμματα στήριξης προσφύγων/μεταναστών με πλήθος οικονομικές παροχές και διάφορα άλλα καλούλια για όσους εργάζονται, όπως πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη, σεμινάρια εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας, προγράμματα κοινωνικής ένταξης, συχνές άδειες, κ.ά.
Είναι κακά όλα αυτά; Όχι βέβαια! Αντίθετα, είναι πολύ καλά για τη νέα γενιά των προσφύγων/μεταναστών. Ας μη γελιόμαστε όμως… Αυτά δεν γίνονται γιατί η κ. Μέρκελ μας προέκυψε, ξαφνικά, πονόψυχη και αγαπησιάρα. Γίνονται γιατί αυτό εκτιμά πως είναι το συμφέρον της χώρας της. Στην πολιτική δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Αν η Γερμανία π.χ. δεν χρειαζόταν τους πρόσφυγες/μετανάστες για να στηρίξουν την οικονομία της, η γλυκιά και μετριοπαθής κ. Μέρκελ δεν θα δίσταζε να ακολουθήσει μια σκληρή πολιτική απόρριψης απέναντί τους όπως κάνουν οι χώρες του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία και Σλοβακία)με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, ‘Ορμπαν να πρωτοστατεί στα κηρύγματα μίσους και μισαλλοδοξίας.