Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ δεν περιμένουμε από την Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδο που διεξάγεται στις 23 και 24 Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη τη μετάβαση σε ένα νέο κόσμο όπου οι διασφαλίσεις του διεθνούς δικαίου θα είναι μία σταθερή πραγματικότητα. Αλλά θα ήταν εξίσου λάθος να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι λαοί βλέπουν και αντιλαμβάνονται άμεσα το μη βιώσιμο κόστος των ολοένα αυξανόμενων καταστροφών και των συγκρούσεων που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους στον εκτοπισμό και στην προσφυγιά. Η Σύνοδος μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για τις ισχυρότερες δυνατές δεσμεύσεις προκειμένου να γίνουν οι βαθιές αλλαγές που ζωτικά απαιτούνται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η 1η Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδος (World Humanitarian Summit) αποτελεί μία ελπιδοφόρα πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η οποία, ωστόσο, επιβάλλεται να καταλήξει σε σαφή συμπεράσματα και συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι αυξανόμενες προκλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο επιτείνουν τις συνέπειες της φτώχειας, των ανισοτήτων , του εκτοπισμού, η ανάγκη για αποτελεσματικές ανθρωπιστικές δράσεις στον πλανήτη έχει αυξηθεί δραματικά.
Οι τελευταίες παγκόσμιες συζητήσεις στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής δράσης έλαβαν χώρα πριν από σχεδόν είκοσι πέντε έτη. Το ανθρωπιστικό περιβάλλον έχει αλλάξει σημαντικά έκτοτε, ιδίως λόγω της σταθερής αύξησης του αριθμού, του μεγέθους και της επιμονής των καταστάσεων έκτακτης ανθρωπιστικής ανάγκης, που προκύπτουν από πολεμικές συγκρούσεις και φυσικές καταστροφές, ενώ η κατάσταση επιδεινώνεται εξαιτίας και της κλιματικής αλλαγής. Οι εξαιρετικά μεγάλες ανάγκες και οι περιορισμένοι πόροι δοκιμάζουν τα όρια του παγκόσμιου συστήματος ανθρωπιστικής ανταπόκρισης. Ταυτόχρονα, διακυβεύονται οι βασικές έννοιες της αξιοπρέπειας, του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης.
Επιπρόσθετα της ενίσχυσης ενός ανοιχτού, ευέλικτου και διαρκώς εξελισσόμενου παγκόσμιου ανθρωπιστικού συστήματος είναι πλέον κρίσιμη και περισσότερο αναγκαία από ποτέ η ριζική αλλαγή εκείνων των πολιτικών που δημιουργούν τις ανθρωπιστικές κρίσεις. Αν οι κυβερνήσεις δεν αντιμετωπίσουν τις αιτίες των συγκρούσεων και της προσφυγικής κρίσης, η Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδος μπορεί εύκολα να καταλήξει σε φιάσκο.
Η Σύνοδος πραγματοποιείται ενώ άμαχοι σκοτώνονται χωρίς καμία συνέπεια για τους υπαίτιους, ενώ αναδεικνύεται η αυξητική τάση των καταστροφών που επηρεάζονται από την κλιματική αλλαγή και ενώ οι περισσότερες κυβερνήσεις προσπαθούν να κρατήσουν τους εκτοπισμένους πρόσφυγες μακριά από τα κράτη τους. Αν η Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδος δεν αρχίσει έστω να επισημαίνει την αντιμετώπιση όλων αυτών, τότε πραγματικά η πρωτοβουλία αυτή θα έχει αποτύχει. Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που πρέπει να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Σχεδόν 70 χρόνια μετά τις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949, ο αγώνας για τη διασφάλιση του σεβασμού του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου συνεχίζεται. Περισσότερα από 60 χρόνια μετά τη Σύμβαση της Γενεύης για το καθεστώς των Προσφύγων, του 1951, ο αγώνας για την τήρησή της είναι πιο επιτακτικός από ποτέ.