Του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γεν Γραμματέα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Χτες βράδυ βγήκε ο νικητής του φετινού survivor. Κατάμεστο το υπαίθριο θέατρο από κόσμο που παραληρούσε σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας ανάδειξής του από το κοινό. Η αγωνία χτύπαγε κόκκινο για ώρες. Πάει και αυτό, τέλειωσε. Όπως όλα τα καλά πράγματα …Ευτυχώς το κανάλι μας ενημέρωσε ότι αρχίζουν άμεσα οι εγγραφές συμμετοχής για το νέο survivor που θα γίνει του χρόνου. Πήγε η καρδιά μου στη θέση της…
Από τη φύση τους τα “ριάλιτυ σόου” συμβαδίζουν με τον εξευτελισμό αυτών που συμμετέχουν, και αυτών που τα βλέπουν. Εδώ όμως η βλακεία ξεπέρασε κάθε όριο. Αγωνίσματα χωρίς ουσία, έπαθλα (στους πεινασμένους διαγωνιζόμενους) όπως κοτόπουλα (από τα εκτροφεία και τις αυτόματες ταΐστρες!) της ορεινής Πίνδου(!), ανόητες δηλώσεις, και μία κάμερα να τους ακολουθεί παντού και πάντοτε, ακόμη και στον ύπνο τους!
Το όλο σκηνικό του survivor μου θύμισε την ταινία (του 1998) “The Truman show”. Στην ταινία, ο ήρωας, τον οποίο υποδύεται ο Jim Carrey (ξέρετε αυτός ο κωμικός με τις απίθανες γκριμάτσες), ζει, χωρίς να το υποψιάζεται, μια ψεύτικη ζωή. Ο χώρος στον οποίο ζει, ο χώρος στον οποίο εργάζεται, όλα είναι στην πραγματικότητα, ένα τεράστιο στούντιο με κρυφές κάμερες παντού, και όλοι οι φίλοι του και οι άνθρωποι γύρω του, στη γειτονιά του, στη δουλειά του, κλπ., δεν είναι παρά ηθοποιοί που παίζουν τον ρόλο τους στο πιο δημοφιλές παγκόσμια τηλεοπτικό σόου. Ο Τρούμαν νομίζει πως είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με φυσιολογική ζωή και δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι είναι θύμα εκμετάλλευσης. Όλα κυλούν ομαλά, ώσπου μια μέρα ανακαλύπτει τη σκευωρία, αποκαλύπτει τον στυγνό παραγωγό του σόου (που υποδύεται ο έξοχος Ed Harris) και επαναστατεί διεκδικώντας την πραγματική του ζωή…
Μήπως τελικά είμαστε όλοι (τα παιδιά στον Δομίνικο, και εμείς οι θεατές) απλά “survivors”; Μήπως γίνεται προσπάθεια να μας αφαιρέσουν, χάριν της διαφήμισης και της τηλεθέασης, την πραγματική μας ζωή. Μήπως στόχος είναι να μας αποβλακώσουν, να πάψουμε να είμαστε πολίτες, να μετατραπούμε σε ματάκηδες της ζωής άλλων, που και αυτοί δεν είναι παρά κομπάρσοι στα χέρια κάποιου δαιμόνιου παραγωγού, όπως στο προφητικό και εφιαλτικό Truman show;